رینومتری آکوستیک یکی از دستگاه های تشخیصی استاندارد در ارزیابی عینی باز بودن راههای بینی می باشد. این دستگاه با استفاده از امواج صوتی (صدا) که تولید می کند اطلاعاتی را درباره هندسه حفره های بینی بدست می دهد. رینومتری صوتی نقاط باریک موجود در حفره بینی را که ممکن است موجب انسداد بینی شوند شناسایی می کند. بر خلاف رینومانومتری، آکوستیک رینومتری درباره عملکرد تنفسی بینی اطلاعاتی بدست نمی دهد و جریان هوای تنفسی را نیز اندازه گیری نمی کند. دستگاه رینومتری صوتی امواج صوتی تولید می کند که از طریق تیوپ به درون سوراخ بینی مورد آزمایش انتقال می یابد. بزرگی و الگوی امواج صوتی منعکس شده بهمراه تأخیر زمانی انعکاس ها که با میزان فاصله از سوراخ بینی همبستگی دارند اطلاعاتی را درباره ساختار و ابعاد حفره بینی بدست می دهد. تبدیل مقادیر اکو به اطلاعات مربوط به حجم بینی، نیازمند محاسبات ریاضیاتی و فرضیاتی می باشد که توسط کامپیوتر متصل به دستگاهِ ضبط انجام می شود. در بینی دارای احتقان یا در بینی دارای تومور یا پولیپ، مکان باریک ترین نقاط در عمق بیشتری درون حفره بینی قرار دارند و رینومتری صوتی می تواند موقعیت این نقاط را بیابد ولی نمی تواند در مورد اینکه چه چیزی عامل انسداد است تمایز قائل شود.
انجام رینومتری صوتی آسان و فاقد درد است. بیمار صاف روی صندلی می نشیند و بینی خود را پاک کرده و قطعه بینی را درون سوراخ بینی خود جایگذاری می کند. اتاقی که رینومتری صوتی در آن انجام می شود باید از حیث رطوبت و دما استاندارد شده باشد. حین اندازه گیری، سکوت الزامی است. قطعه بینی باید متناسب با اندازه سوراخ بینی بوده و عایق محکمی در برابر عبور هوا تشکیل دهد. اندازه گیریها باید حین نگهداشتن نفس انجام شوند.
هنگامی که اندازه گیری ها قبل و بعد از به کارگیری اسپری ضد احتقان بینی صورت می گیرد تفاوت مشاهده شده در قطر مقطعی بینی را می توان به احتقان مخاط بینی نسبت داد. داده های بدست آمده پس از به کارگیری اسپری احتقان بینی، امکان ارزیابی عوامل آناتومیکی را که بر قطر مقطعی بینی تاثیر می گذارند به ما میدهد.
رینومتری صوتی را همچنین می توان برای بررسی تاثیر درمان پزشکی طولانی مدت بر روی انسداد بینی ناشی از رینیت، رینوسینوزیت و پولیپ بکار برد. رینومتری صوتی می تواند حجم حفره های بینی را اندازه گیری نموده و بدین وسیله در ارزیابی عینی کاهش اندازه پولیپ بینی پس از درمان پزشکی سودمند واقع شود. تست های چالش خاص که مبتنی بر اِعمال آلرژن بر روی مخاط بینی در بیماران مبتلا به آلرژی هستند می توانند میزان احتقان بینی را با نشان دادن کاهش حجم بینی نمایان سازند. با اینحال، باید بیان گردد که داده های رینومتری صوتی و رینومانومتری درباره گشودگی بینی با ادراک شخصی بیماران از انسداد بینی خود همبستگی ندارد.
اسپیرومتری متداولترین تست عملکرد ریه می باشد.
این تست حجم و جریان هوایی را که فرد پس از یک دم تنفسی قوی، از ریه های خود خارج می شود اندازه گیری می کند.
انجام این تست، ساده و بسیار ایمن است ولی مستلزم همکاری و تلاش فرد مورد آزمایش می باشد.
اسپیرومتری معمولاً در افراد بالای 5 سال انجام می شود.
این تست بطور شایع به منظور شناسایی انسداد جریان هوا که از ویژگی بیماری های ریوی انسدادی مانند آسم و COPD است صورت می گیرد.
در این بیماری ها، ارزیابی عملکرد ریه بوسیله اسپیرومتری، همانطور که در اکثر راهنماهای پزشکی توصیه شده است، برای تشخیص و نظارت بر بیماری حائز اهمیت است.
اسپیرومتری را همچنین می توان برای سنجش برگشت پذیری راه های هوایی در اثر مصرف یک داروی متسع کننده برونشها بکار برد.
تست پوستی پریک یک تست تشخیصی است که برای اثبات وجود حساسیت به آلرژنها به کار می رود. در این تست، قطره ای از عصاره آلرژن روی پوست چکانده شده و سپس پوست با شی ء نوک تیزی اندکی خراشیده می شود و پس از 10 الی 15 دقیقه خوانده می شود یعنی قرمزی و برجستگی های حاصل شده مورد ارزیابی قرار می گیرد.
در این نوع تست، مقادیر اندکی از آلرژن به درون پوست تزریق می شود تا در صورت حساس بودن بیمار به آلرژن تزریق شده، واکنش آلرژیک در مقیاس کوچک پدید آید.
تست های پچ یا پوستی عبارتند از کیتهای چسب دار که به منظور تشخیص درماتیت تماسی و با قرار دادن تعدادی چسب آغشته به مواد مختلف بر روی پوست صورت می گیرند.
این چسب ها پس از 48 ساعت از روی پوست برداشته می شود و پس از72 تا 96 ساعت نتایج نهایی خوانده می شود.
پس از اینکه با انجام تستی برای شناسایی آنتی بادی های IgE اختصاصی به ماده غذایی (تست پریک پوست یا تستهای خون) دامنه آلرژنهای محتمل مشخص شد تست چالش غذایی را می توان برای اثبات وجود یا عدم وجود آلرژی در موارد مشکوک باقی مانده به کار برد.
در تست چالش غذایی، ماده غذایی آلرژی زای مورد نظر به صورت دوزهایی که میزان آنها تدریجاً افزایش می یابد با فواصل زمانی کافی برای بروز پاسخ به بیمار داده می شود. همواره یک پزشک متخصص که از دانش بالایی در حوزه آلرژی غذایی برخوردار است باید بر اجرای تست چالش نظارت داشته باشد. تست چالش باید در مراکز پزشکی صورت گیرد که مجهز به تجهیزات و نیز پرسنل لازم برای مقابله با واکنش های احتمالی تهدید کننده زندگی (آنافیلاکسی) می باشند. بیماری که واکنش آلرژیک حقیقی تهدید کننده زندگی مانند آنافیلاکسی دارد نباید با ماده غذاییِ مسبب واکنش آلرژیک مورد تست چالش قرار گیرد مگر اینکه تست چالش با دوز فوق العاده کوچکی آغاز گردد.
قبل از انجام تست چالش غذایی، بیمار باید به مدت دو هفته از خوردن ماده/ مواد غذایی مورد شک اجتناب نماید. مصرف منظم داروی آنتی هیستامین نیز متوقف می گردد. هنگام انجام تست، دوز ها باید بسیار اندک و بصورت تدریجی افزایش داده شوند تا زمانی که دوز داده شده به بیمار به دوز طبیعی موجود در ماده/ مواد غذایی مصرفی برسد. چالش منفی تنها در صورتی معتبر است که هیچگونه علائمی پس از مواجهه با ماده غذایی مشکل زا در دوز معادل با دوز طبیعی موجود در غذا مشاهده نشود. تیم پزشکی بیمار را از حیث علائم آلرژی به مدت چندین ساعت پس از انجام تست چالش مورد مشاهده و نظارت قرار خواهد داد.
برای کودکان بزرگتر و نیز بزرگسالان، تست چالش به شیوه دو سو کور با کنترل دارونما صورت می گیرد. در این تست، نه بیمار و نه پزشک هیچ کدام اطلاعی ندارند از اینکه ماده غذایی داده شده به بیمار حاوی آلرژی خاص یا دارونما می باشد یا خیر. آلرژن مورد ظن یا دارونما در ماده غذایی که حاوی آن دسته از مواد غذایی است که بیمار بطور طبیعی نسبت به آنها تحمل دارد، مخلوط می شوند.
اگر چه تست چالش به شیوه دو سو کور با کنترل دارونما معیاری طلایی در تشخیص طبی آلرژی غذایی محسوب می شود، ولی می تواند نتایج منفی کاذبی را بوجود آورد. رویه چالش معمولاً نمی تواند دقیقاً شرایطی را که تحت آن بیمار واکنش نامساعد را تجربه کرده است بوجود آورد.
لاتکس، لاستیک طبیعی است که از شیره درخت لاستیک برزیلی ( Hevea brasilensis ) بدست می آید. لاتکس، مایع سفید کدر با ظاهری شبیه به شیر گاو است (مایع شیری رنگ). آلرژی به لاتکس واکنش به پروتئین موجود در این شیره است. از سال 1990 به بعد، آلرژی به لاتکس به یکی از مشکلات جدی سلامت تبدیل شده است. شیوع حساسیت به لاتکس در بین عموم افراد 5 تا 10 درصد است.
لاتکس می تواند انوع مختلفی از شرایط آلرژیک را بوجود آورد:
این عارضه نوعی از اگزمای تماسی است که بطور شایع در اثر تماس با دستکش ها، کفش ها، تجهیزات ورزشی و ابزارهای پزشکی لاستیکی بوجود می آید. این عارضه در اثر محصولاتی دیگری که به لاستیک افزوده می شوند و نه خود لاتکس بعد از یکی دو روز که از مواجهه گذشت ایجاد می شود. اگزمای تماسی آلرژیک از طریق تست های پچ تشخیص داده می شود.
این نوع آلرژی در اثر آنتی بادی های IgEضد لاتکس بوجود می آید. این عارضه موجب بروز کهیر تماسی (متداولترین تظاهر اولیه در بیماران حساس به لاتکس)، رینیت و آسم (در نتیجه استنشاق ذرات آلرژن لاتکس) و حتی آنافیلاکسی می شود (علائم شامل تنگی نفس، سرگیجه، خس خس کردن، تهوع، استفراغ، ضربان تند یا کند قلب و/یا بیهوشی)
تشخیص طبی آلرژیِ فوری به لاتکس بر اساس سابقه ی تشدید نشانه ها و علائم سیستمیک یا جلدی بیماردر اثر مواجهه با محصولات لاتکس صورت می گیرد. همچنین از طریق تست پریک و اندازه گیری آنتی بادی های IgE مختص به لاتکس در خون بررسی می شود. تست های چالشی بصورت استنشاق از بینی و نای یا تست استفاده Use test (که در آن انگشتی دستکش های لاستیکی روی انگشت مرطوب فرد مشکوک به آلرژی چسبانده می شود) نیز ممکن است ضروری باشد.
چون بعضی از پروتئین های لاتکس به پروتئین های مواد غذایی شبیه هستند، برخی غذاها نیز ممکن است موجب واکنش آلرژیک در بیماران دارای آلرژی به لاتکس شوند (سندرم لاتکس میوه). شایع ترین مواد غذایی که در این عارضه دخیل هستند عبارتند از موز، کیوی، آواکادو، پاپایا، شاه بلوط، گوجه فرنگی و سیب زمینی.
توصیه می شود بیماران تنها از آن دسته مواد غذایی که سابقاً نسبت به آنها واکنش آلرژیک نشان داده اند اجتناب نمایند؛ البته معاینه و ارزیابی دقیق توسط پزشک نیز می تواند ضروری باشد.
افرادی که مبتلا به بیماری اسپاینا بیفیدا هستند یا جراحی های متعدد داشته اند
افراد شاغل در حوزه مراقبت سلامت و نظافت اماکن
ارائه دهندگان مراقبت کودک
افراد شاغل در خدمات غذایی
افراد شاغل در صنعت لاستیک
افراد مبتلا به آلرژی های غذایی که ممکن است دارای واکنش های متقاطع باشند (که پیش تر به آن اشاره شد)
در راستای مدیریت این عارضه، آموزش درباره آلرژنهای دارای واکنش متقاطع و نیز اجتناب از تماس با محصولات لاستیکی ضروری است. بیمارستان ها و کلینیک ها پروتکل هایی را به منظورکم کردن مواجهه با آلرژن لاتکس اجرا می کنند زیرا اجتناب از آلرژنهای لاتکس لاستیک طبیعی حساسیت به لاتکس را کاهش می دهد. دستکش های وینیل و نیتریل جایگزین های مناسبی برای افرادی که به لاتکس آلرژی دارند می باشد. ایمونوتراپی به روش زیرپوستی و زیر زبانی با لاتکس لاستیک طبیعی نیز در کاهش علائم در بیماران مبتلا به آلرژی لاتکس موثر بوده است؛ البته این روش در حال حاضر در همه کشورها موجود نیست.
وسائل پزشکی
دستکش ها، بازوبند اندازه گیری فشار خون، لوله های داخل عروقی، شریان بند، تجهیزات احیاء
اقلام دندانپزشکی
محافظ لاستیکی، باندهای لاستیکی ارتودنسی
پوشاک
بند زیر شلواری، لاستیک شلوارها و لباسهای زیر
وسایل کودکان
پستانک، نوک شیشه شیر، بادکنک، حلقه لاستیکی مخصوص دندان درآوردن، اسباب بازی
وسایل خانگی
قالیچه، کفپوش حمام، دستکش های لاستیکی
وسایل بهداشت شخصی
دایافراگم، کاندوم
وسایل مدرسه
باندهای لاستیکی، پاک کن، خمیر نرم، رنگ
از تماس با محصولات لاتکس اجتناب کنید.
از پزشک خود بپرسید که آیا نیاز به حمل آمپول اضطراری آدرنالین دارید یا خیر.
از مچ بند، گردنبند یا حلقه شتاسایی شخصی با اطلاعات آلرژی خود استفاده کنید.
قبل از اقدامات پزشکی یا دندانپزشکی، پزشک خود را از آلرژی خود مطلع سازید.
اگر کودک شما به لاتکس آلرژی داشته باشد، باید مسئولین مدرسه را نیز در این باره مطلع سازید.
آنتی بیوتیک ها به منظور درمان بیماریهایی مانند عفونت های مجاری ادرار یا تنفس تجویز می شوند. با اینهمه، همانند تمامی داروها، استفاده از آنتی بیوتیکها می تواند منجر به بروز عوارض جانبی سمی یا واکنش های حساسیت شدید (واکنش های آلرژیک) شود.
عوارض جانبی سمی واکنشهایی هستند که هم به مکانیسم عمل و هم به دوز مصرفی دارو ارتباط داشته و قابل پیش بینی می باشند. زمانی که بیمار مبتلا به عفونت باکتریایی می باشد آنتی بیوتیک به منظور کشتن باکتریها تجویز می گردد. مشکل اینجاست که این آنتی بیوتیکها ممکن است باعث از بین رفتن باکتریهای مفید روده شده و به دنبال آن واکنشهایی مانند اسهال پدید می آید. در اکثر مواقع، عوارض جانبی، آزار دهنده هستند ولی زندگی بیمار را تهدید نمی کنند. از آنجا که این واکنش ها شناخته شده و قابل پیش بینی هستند هیچگونه تست آلرژی ضروری نمی باشد.
واکنش های افزایش حساسیتی عبارتند از واکنش هایی که غیر قابل پیش بینی هستند و به دوز مصرفی ارتباطی ندارند. اگر پزشک به وسیله تست آزمایشگاهی یا تست پوستِ مثبت، درگیر شدن سیستم ایمنی را شناسایی نماید در آنصورت عارضه مزبور آلرژی نامیده می شود. اگر واکنش آلرژیک حقیقی به وسیله تست آزمایشگاهی یا تست پوست قابل شناسایی نباشد هر چند تصویر بالینی، یکسان و مشابه آلرژی باشد به آن واکنش حساسیتی غیر آلرژیک میگویند. این واکنش ها می توانند شدید و حتی تهدید کننده زندگی باشند.
در واکنش های حساسیت شدید آلرژیک یا غیر آلرژیک، بیمار می تواند به سایر آنتی بیوتیکهایی که به همان گروه تعلق دارند یا به دلیل مکانیسمِ واکنش متقاطع، از ساختار مشابهی برخوردارند نیز واکنش نشان دهد. اگر واکنش آلرژیک مورد شک باشد، تستهای پوستی و آزمایشگاهی کمک کننده هستند.
اگر شما یا پزشک تان بر این باور باشید که به آنتی بیوتیکی واکنش حساسیت شدید داده اید، حائز اهمیت است بررسی شود که آیا واکنش شما واقعاً حساسیت دارویی است یا خیر(حساسیت دارویی است یا عارضه دارو) در صورتی که به دارو آلرژی داشته باشید یا واکنش حساسیت شدید آلرژیک داده باشید نیازمند تستهای تشخیصی آلرژی دقیق هستید و باید متخصص آلرژی در این باره که چه آنتی بیوتیک هایی را در صورت عفونت می توانید به عنوان داروی جایگزین مصرف نمائید، نظر دهد.
افراد داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDها) را به چندین دلیل مصرف می کنند. این داروها ممکن است بعنوان مسکن (بطور مثال پس از شکستگی استخوان یا جراحی) یا داروی ضد التهاب (بطور مثال در بیماری های روماتیسمی) و یا به منظور جلوگیری از لخته شدن خون در افراد مبتلا به بیماری های قلبی عروقی بکار رود. به عبارت دقیق تر، NSAIDها در پزشکی کاربردهای گوناگونی دارند؛ با این همه این داروها دارای عوارض جانبی سمی و واکنش های افزایش حساسیت نیز هستند.
عوارض جانبی سمی واکنش هایی هستند که هم به مکانیسم عمل و هم دوز دارو مربوط بوده و در عین حال قابل پیش بینی هستند.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی از یک سو برای پیشگیری از لخته شدن خون بکار می روند و همین امر آنها را برای بیماران مبتلا به بیماری قلبی عروقی سودمند می سازد از سوی دیگر این بیماران پس از بریدگی یا جراحی، از نظر خونریزی پس از عمل در معرض خطر بیشتری قرار دارند.
این مطلب درباره اثر ضد التهابی این داروها نیز صادق است: این داروها برای بیماران مبتلا به اختلالات روماتیسمی که از التهاب و درد شکایت دارند سودمند هستند ولی همین مکانیسم می تواند معده را تحت تاثیر قرار داده و موجب زخم معده شود.
هرچند این عوارض جانبی سمی می توانند بسیار جدی بوده و حتی زندگی بیمار را تهدید کنند با اینهمه قابل پیش بینی بوده و به دوز مصرفی ارتباط دارد.
واکنش های افزایش حساسیت شدید عبارتند از واکنش هایی که غیر قابل پیش بینی هستند و به دوز مصرفی ارتباطی ندارند.
بیمار ممکن است پس از مصرف این داروها شکایاتی همچون کهیر، خارش، قرمزی و آسم پیدا کند.
در این موارد پزشک تنها به ندرت می تواند بوسیله تست آزمایشگاهی یا تست پوستِ مثبت، درگیر شدن سیستم ایمنی را شناسایی نماید. در این حالت، واکنش مشاهده شده یک واکنش آلرژیک است. در این نوع واکنش، بیمار معمولا تنها به یک نوع یا کلاس از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی واکنش نشان داده است و می تواند دیگر انواع این داروها را بدون مشکل تحمل نماید.
اگر پزشک به وجود واکنش آلرژیک مشکوک شود تست پوست می تواند برای شناسایی داروی مسبب سودمند واقع شود ولی اغلب در این موارد واکنش آلرژیک حقیقی بوسیله تست آزمایشگاهی یا تست پوستی قابل شناسایی نیست اگر چه تصویر بالینی، یکسان و مشابه به آلرژی می باشد.
حالت اخیر، واکنش حساسیت شدید غیر آلرژیک نامیده می شود. اگر شاهد این نوع واکنش در خود هستید اغلب بدین معناست که شما به چندین نوع از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی حساسیت دارید و لذا باید به منظور یافتن داروهای جایگزین که مصرف آنها برای شما بی خطر است در بیمارستان مورد آزمایش قرار بگیرید.
برخی افراد، بویژه مبتلایان به پولیپ بینی و/یا آسم در صورت مصرف این داروها در معرض واکنش های نامطلوب قرار می گیرند به این حالت سه گانه آسم / پولیپ بینی / حساسیت به آسپرین گفته می شود (Samter triad). البته نمی توان گفت که همه افراد مبتلا به آسم و/یا پولیپ بینی با این داروها دچار مشکل می شوند بلکه می توان گفت که احتمال این واکنش ها در بیمارانی که مبتلا به پولیپ بینی و/یا آسم هستند، بسیار بیشتر از افراد سالم می باشد.
آلرژنهای تماسی موادی هستند که پس از نفوذ به درون پوست یا مخاط می توانند سیستم ایمنی را درگیر ساخته و موجب بروز واکنش نامطلوب شوند.
اکثر آلرژنهای تماسی مسبب اگزما، مواد شیمیایی هستند و نه پروتئین های طبیعی؛ در حالیکه اکثر آلرژنهای مسبب کهیر تماسی پروتئین ها می باشند.
اگزمای تماسی آلرژیک با تست پچینگ مورد بررسی قرار می گیرد در حالیکه کهیر تماسی بوسیله تست پریک پوست مورد بررسی قرار می گیرد.
در تست پچینگ، چسب هایی که محتوی مواد شیمیایی مختلف است به مدت 48 ساعت روی پوست پشت بدن فرد چسبانده می شود و سپس واکنش های اگزمایی که ممکن است زیر چسب ها بوجود آمده باشد بررسی می گردد. در تست پریک پوست، به کمک ابزار نوک تیزی که آغشته به محلول آلرژن مظنون است پوست خراشیده می شود و سپس بررسی می شود که آیا واکنش فوری خارش دار و قرمز رنگ در پوست ایجاد می شود یا خیر.
شایع ترین آلرژنی که منجر به اگزمای تماسی می شود عنصر نیکل است. حدود 30 درصد از زنان به نیکل آلرژی دارند و تعداد مردانی که به این عنصر آلرژی دارند با تغییر سبک زندگی رو به افزایش است. جواهرات ارزان قیمت که حاوی نیکل می باشند دلیل شایع این حساسیت هستند؛ البته تعدادی از مشاغل من جمله آرایشگری و تعمیرکاری ماشین افراد را در خطر بیشتری نسبت به این عارضه قرار می دهند. نیکل برای اینکه موجب واکنش آلرژیک گردد باید از فلز جدا شده و به درون پوست نفوذ نماید لذا واکنش آلرژیک زمانی روی می دهد که تماس پوستی نزدیک و طولانی مدت صورت گیرد.
دی کرومات کوبالت و پتاسیم نیز ممکن است در فلزات ارزان قیمت وجود داشته باشد لذا به نحو شایعی دیده می شود که این دو عنصر نیز موجب واکنش های مثبت به تست پچینگ می شوند.
خوشبختانه طلا، پلاتین و نقره خالص از آلرژنهای بسیار نادر هستند لذا بیشتر جواهرات گران قیمت را معمولاً می توان بطور ایمن مورد استفاده قرار داد.
دیگر آلرژنهای تماسی شایع شامل آن دسته از مواد شیمیایی هستند که در ساخت لاستیک از لاتکس طبیعی، رنگ موها، میکروب کش های بکار رفته در مواد آرایشی، لوازم بهداشتی و برخی کرم های پوستی مورد استفاده قرار می گیرند.
گاهی اوقات آنتی بیوتیک ها به ویژه آمینوگلیکوزیدهایی که هنوز هم در قطره های گوش، چشم و بینی بکار می روند می توانند تبدیل به آلرژنهای تماسی شوند.
عطرها نیز از آلرژنهای تماسی شایع هستند ولی از آنجا که رایحه های بسیاری وجود دارند که برای ساختن یک عطر خاص ترکیب می شوند اغلب امکان دارد محصولاتی پیدا کرد که هیچگونه واکنشی ایجاد نمی کنند.
دیگر آلرژنهای تماسی که شیوع کمتری دارند شامل بعضی گیاهان، چسب ها و حتی مولکول های استروئید (که بصورت پماد در درمان اگزمای تماسی روی پوست بکار می روند) هستند.
آلرژنهایی که می توانند کهیر تماسی ایجاد کنند شامل لاتکس، بزاق حیوانات، گوشت، تخم پرندگان، گیاهان و حتی ترشحات انسانی مانند مایع منی می باشد.
آلرژی به گوشت نسبتاً نادر است و به نظر می رسد تنها محدود به تعداد معدودی از بیماران می باشد. در برخی موارد، آلرژنهای مسبب این عارضه نسبت به حرارت، ناپایدار و آسیب پذیرند و لذا طبخ گوشت می تواند واکنش های آلرژیک را کاهش داده یا محو سازد.
تعداد بسیار کمی از بیمارانی که به تخم مرغ آلرژی دارند ممکن است نسبت به گوشت پرندگان نیز علائم آلرژیک نمایان سازند.
آلرژی به گندم شیوع چندانی ندارد با اینحال این آلرژی در میان کودکان نسبت به بزرگسالان شایع تر است.
نوع خاصی از آلرژی گندم هنگامی که فرد مبتلا پس از خوردن گندم ورزش می نماید می تواند موجب بروز علائم شدید و تهدید کننده زندگی (آنافیلاکسی) شود.
حساسیت شدید به گلوتن که بیماری سلیاک نام دارد متفاوت از آلرژی گندم می باشد.
بیماری سلیاک در اثر گلوتن موجود در گندم، چاودار و جو به وجود می آید.
بیماری سلیاک در مقایسه با آلرژی به گندم شیوع بسیار بیشتری داشته و در حدود2 درصد از جمعیت ممکن است دیده شود.
پروتئین های ذخیره ای دانه ها (مانند گلوتن گندم) و سایر پروتئین هایی که به منظور حفاظت در مقابل حمله کپکها و باکتری ها در غلات وجود دارند از آلرژنهای عمده غلات محسوب می شوند.
واکنش های آلرژیک به سبزیجات می تواند نسبتاً خفیف و محدود به دهان و گلو (خارش لبها، دهان و گلو، ورم لبها، زبان، گلو و کام) باشد. این حالت، سندرم آلرژی دهانی نامیده می شود.
این واکنش های خفیف ممکن است در افرادی که به گرده گل (مثلا گرده درخت غان) آلرژی دارند هنگام خوردن برخی سبزیجات تظاهر نماید. با وجود این، واکنش های شدید نیز در بیمارانی که به سبزیجات آلرژی دارند می تواند روی دهد.
پختن سبزیجات آلرژنهای مرتبط به گرده را در آنها از بین می برد؛ به همین دلیل سبزیجات پخته شده اغلب برای افرادی که آلرژی سبزیجات در آنها مرتبط به گرده است بدون مشکل هستند.
واکنش به دیگر سبزیجات از جمله کرفس ممکن است شدیدتر باشد. آلرژن کرفس مقاوم به حرارت است و لذا در سوپ ها و دیگر محصولاتی که حرارت می بینند نیز یافت می شود.