واکنش های آلرژیک به میوه ها می تواند نسبتاً خفیف و محدود به دهان و گلو (خارش لبها، دهان و گلو، ورم لبها، زبان، گلو و کام) باشد. این حالت، سندرم آلرژی دهانی نامیده می شود.
این واکنش های خفیف ممکن است در افرادی که به گرده گل (مثلا گرده درخت غان) آلرژی دارند هنگام خوردن برخی میوه ها تظاهر نماید.
پختن، آلرژنهای میوه ایِ مرتبط به گرده را از بین می برد و لذا میوه های پخته شده برای افرادی که به آلرژی میوه ای مرتبط به گرده ابتلاء دارند مشکلی ایجاد نمی کنند.
واکنش به بعضی میوه ها از جمله هلو ممکن است شدیدتر باشد. آلرژن هلو مقاوم به حرارت است و لذا در آب هلو و دیگر محصولات هلو که به آنها حرارت داده می شود نیز یافت می شود.
افرادی که به لاتکس آلرژی دارند (که بطور مثال در دستکش های لاتکس یافت می شود) ممکن است واکنش های آلرژیک به میوه هایی مانند موز، آواکادو و کیوی نیز داشته باشند. این واکنش ها در 30 تا 80 درصد افراد مبتلا به آلرژی لانکس مشاهده شده و غالباً شدید می باشند.

حبوبات شامل لوبیا، نخود و عدس می شود.
بادام زمینی به لحاظ گیاه شناسی از خانواده حبوبات (نوعی لوبیا) محسوب می شود.
بادام زمینی یکی از آلرژی زا ترین مواد غذایی و شایع ترین علت واکنش های بسیار شدید و گاهی اوقات مهلک می باشد.
آلرژی به بادام زمینی اغلب در کودکی شکل می گیرد و معمولاً تا پایان عمر فرد مبتلا باقی می ماند.
برخی افراد مبتلا به آلرژی به بادام زمینی آنچنان حساس هستند که مقادیر بسیار اندک بادام زمینی نیز می تواند در آنها منجر به واکنش شود. بنابراین، انتقال این ماده غذایی روی ظروفی که برای سرو غذا استفاده می شود برای ایجاد واکنش در برخی افراد کفایت می کند.
حبوبات آلرژنهای گوناگونی دارند که در مواد غذایی خام و پخته وجود دارد. عمده این آلرژنها، پروتئین هایی هستند که بعنوان ذخیره غذایی برای تبدیل شدن به جوانه، به مصرف دانه می رسد.

مغزها و دانه ها شامل مغز میوه درختان (مانند فندق و گردو) و دانه های غیر نشاسته ای (مانند کنجد و بذر کتان) می باشند.
شدت علائم آنها از خارش اندک دهان و زبان (سندرم آلرژی دهانی) گرفته تا علائم شدید تهدید کننده زندگی (آنافیلاکسی) تغییر می کند.
تعداد افرادی که به کنجد آلرژی دارند اندک است هر چند تعداد این افراد در رو به افزایش است. افراد مبتلا به آلرژی کنجد ممکن است واکنش های شدید و تهدید کننده زندگی را تجربه نمایند.
آلرژن های مغزها و دانه ها عمدتاً پروتئین های ذخیره ای هستند که در مقادیر بالا، منبع کربن و انرژی برای جوانه در حال رشد را تشکیل می دهند .

غذاهای دریایی شامل سخت پوستان (مانند خرچنگ، میگو) و نرم تنان (مانند صدف خوراکی، ماهی مرکب و حلزون) هستند.
آلرژی به غذاهای دریایی در میان بزرگسالان شیوع بیشتری دارد، بویژه بزرگسالانی که ساکن مناطقی با مصرف بالای ماهی هستند. محققین تخمین زده اند که 75% افرادی که به یک نوع از سخت پوستان (میگو یا خرچنگ) آلرژی دارند به دیگر انواع سخت پوستان نیز آلرژی دارند. چون سخت پوستان و نرم تنان حاوی نوع یکسانی از پروتئین ها هستند برخی افراد ممکن است به هر دو گروه آنها واکنش نشان دهند.
علائم از خارش و ورمِ دهان و گلو (سندرم آلرژی دهانی) گرفته تا واکنش های تهدید کننده زندگی (آنافیلاکسی) متغیر هستند.
علائم آلرژی به غذاهای دریایی اغلب با خوردن غذا نمایان می شود؛ البته هنگامی که غذاهای دریایی خام نیز با دست جابجا می شوند و یا حتی پس از استنشاق بخار ناشی از پخت سخت پوستانی مانند میگو نیز این علائم می تواند تظاهر یابند.
بنظر می رسد پختن سخت پوستان و نرم تنان به آلرژنهای موجود در آنها آسیبی وارد نمی کند. آلرژنهای غذاهای دریایی معمولاً پروتئین ماهیچه هستند در حالیکه در غذاهایی مانند میگو آلرژنها در صدف (پوسته بیرونی) نیز یافت می شوند.

عمده آلرژن های موجود در ماهی، پروتئین هایی هستند که در تمامی انواع ماهی شباهت زیادی به یکدیگر دارند. به همین دلیل است که فردی که به ماهی کاد (Cod) آلرژی دارد احتمالاً به ماهی هایی مانند هیک، کپور، اردک ماهی و وایتینگ (ماهی نرم باله خوراکی اروپایی) نیز آلرژی خواهند داشت.
همین طور کسانی که به حلزون صدف دارآلرژی دارند، در اکثر موارد از مناطقی هستند که مصرف ماهی در آنجا بالاست و به ماهی هم آلرژی نشان می دهند.
آلرژی به ماهی گاهی اوقات با مسمومیت اسکومبروئیدی (Scombroid) که واکنش به هیستامین موجود در ماهی فاسد است اشتباه گرفته می شود. این واکنش به واکنش آلرژیک (ورم، کهیر، خس خس کردن و غیره) شباهت دارد.
پختن ماهی تاثیر اندکی بر آلرژی زایی ماهی دارد.
افزون بر این، در برخی افراد مبتلا به آلرژی ماهی ممکن است در اثر بخار ناشی از پختن ماهی (آلرژنهای موجود در هوا) علائم آلرژیک تظاهر نماید.

آلرژی به شیر در میان کودکان شیوع بسیار بیشتری نسبت به بزرگسالان دارد.
90 درصد از کودکانی که به شیر آلرژی دارند تا سن سه سالگی آلرژی شان برطرف می شود.
 آلرژی به شیر در میان بزرگسالان بسیار نادر است. با وجود این، بسیاری از بزرگسالان بعلت ناتوانی ذاتی در تجزیه قند شیر (لاکتوز) که به عدم تحمل لاکتوز شناخته می شود نمی توانند شیر را به راحتی تحمل کنند.
اکثریت کودکانی که به شیر آلرژی دارند دو یا چند نشانه بیماری دارند.
حدوداً 50 تا 70 درصد این کودکان واجد علائم پوستی هستند و 50 تا 60 درصد شان علائم شکمی و روده ای و 20 تا 30 درصد شان نیز علائم مربوط به راه های هوایی دارند.
علائم شدید و تهدید کننده زندگی در 10% این کودکان روی می دهد.
شیر حاوی آلرژن های گوناگونی است. افراد معمولاً نسبت به بیش از یک نوع پروتئین شیر آلرژی دارند.
پروتئینهای شیر گاو شباهت بسیاری به پروتئین های شیر بز و گوسفند دارد و می تواند برخی انواع واکنش را در افرادی که به شیر گاو آلرژی دارند سبب گردد بنابراین شیر بز و گوسفند را نمی توان به عنوان جایگزینی برای شیر گاو در افراد دارای آلرژی در نظر گرفت.

آلرژی به تخم مرغ یکی از شایع ترین آلرژی های غذایی در کودکان است.
 آلرژی بیش از نیمی از کودکان به تخم مرغ، قبل از بزرگسالی به تدریج رفع می شود.
سفیده تخم مرغ حاوی عمده آلرژنهای تخم مرغ است.
تخم های دیگر پرندگان مانند اردک شباهت بسیاری به تخم مرغ دارد و لذا موجب واکنش در افرادی می شود که به تخم مرغ آلرژی دارند.

کپکها قارچ هایی هستند که در به صورت میسلیوم رشد کرده و با تولید هاگ تکثیر می یابند.
کپکها همه جا وجود دارند و هاگ های آنها از اجزای همیشگی غبار خانه و محل کار محسوب می شوند.
کپک نیز برای بقاء به آب و غذا نیاز دارد. منبع غذایی کپک اغلب به شکل ماده ای متشکل از کربوهیدرات مانند چوب یا گلوکز است.
کپکها بسته به گونه خود نیازمند شرایط رطوبتی و دمایی خاصی برای رشد هستند. هنگامی که شرایط برای رشد مساعد نباشد کپکها قبل از اینکه بمیرند، در طیف وسیعی از تغییرات دمایی، به حالت خاموش به حیات خود ادامه می دهند. هاگ ها می توانند بطور نامحدود در هوا باقی بمانند، به لباس یا خز حیوانات چسبیده و یا به رغم فشار یا دمای بسیار بالا یا پایین به حیات خود ادامه دهند. اگر چه کپک ها در هر جای طبیعت بر روی ماده های آلی بی جان رشد می کنند ولی حضور آنها زمانی قابل رؤیت با چشم غیر مسلح است که کلونی های کپک تشکیل شده باشد. با اینهمه کپکها بوی پوسیدگی از خود تولید می کنند و همین بو حضور آنها را نمایان می سازد.
هنگامی که مقدار هاگهای کپک زیاد باشد می تواند در افراد مستعد موجب بروز واکنش ها و بیماری های آلرژیک (مانند آسم، رینیت و احتقان سینوس) گردد. افزون بر این، آسم و رینیت ممکن است در معرض گونه های قارچی معین تشدید شوند.
هزاران نوع کپک وجود دارد با اینهمه تعداد اندکی از آلرژنهای آنها در حال حاضر برای تست آلرژی موجود می باشد.
شایع ترین و شناخته شده ترین منابع آلرژن کپک شامل گونه های Alternaria، Cladosporium، Aspergillus و Penicillium می باشد.
گونه های Alternaria و Cladosporium در همه جای دنیا طی بهار، تابستان و بویژه پائیز (بعلت تجزیه برگها و دیگر ماده های زیستی) در محیط های بیرون از خانه رشد می کنند. در اقلیم های سردتر، کپک ها را می توان از اواخر زمستان در محیط های هوای باز مشاهده کرد؛ کپکها در اواخر تابستان تا ماه های نخست پائیز (تا آبان) به اوج رشد و تکثیر خود می رسند. در اقلیم های گرمتر، می توان هاگهای کپک را در سرتاسر سال مشاهده نمود با اینهمه در اواخر تابستان تا ماه های نخست پائیز با بالاترین حجم آنها روبه رو هستیم.
در محیط های سرپوشیده گونه های Aspergillus و Penicillium با تغییرات فصلی نسبتاً کم،گونه های غالب هستند. با این حال، Aspergillus در محیط های باز نیز شایع است. در حالیکه کپکهای محیط های سرپوشیده در تمام طول سال، بسته به میزان رطوبت محیط می توانند رشد کنند زمانی که میزان کپکهای فضای باز بیشتر می شود میزان کپکهای محیط های سرپوشیده نیز فزونی می یابد. لذا محیط خارج یکی از منشأ های متداول کپک محیط سرپوشیده محسوب می شود ولی با این حال آلودگی محیط داخل به کپک، خود منشأ دیگری است.
قرار گرفتن در معرض Alternaria موجب آسم شدید و در موارد نادر، رینیت شدید می گردد.
کپکها نه تنها منشأ آلرژن هستند بلکه منشأ مایکوتوکسین ها یا ترکیبات آلی فراری هستند که سبب آسم غیر آلرژیک نیز می شود.
پیشگیری از قرارگرفتن در معرض کپکها و رعایت موضوعات بهداشتی، شامل پیشگیری از رشد کپکها از طریق دوری جستن از محیط های مساعد برای کپک (مانند هوای مرطوب) نیز می شود.
می توان با استفاده از دستگاه های رطوبت زدا و/یا تهویه کافی بخش های مرطوب، رطوبت فضای درون ساختمان را کنترل نمود.
همچنین می توان سطوح آلوده را با محلول سفید کننده کلر رقیق شده تمیز نمود.
آسیب گسترده ناشی از آب و سیل به رشد تعداد عظیم کپکها کمک می کند. می توان با بستن درها و پنجره ها و نیز استفاده از دستگاه تهویه هوا که مجهز به فیلتر هواست مانع ورود کپکهای هوای باز به درون گردید.

آلرژی به حیوانات خانگی در واقع واکنشی آلرژیک به پروتئین هایی است که در سلولهای پوستی، فلس ها، بزاق یا ادرار حیوانات یافت می شود.
در اغلب موارد، آلرژی به گربه و سگ مشاهده می شود ولی موش، خرگوش، خوکچه هندی، همستر، پرندگان خانگی، اسب و گاو نیز ممکن است عامل آلرژی باشند.
آلرژنهای سگ و گربه معمولاً در سلولهای پوستی ریخته شده (شوره)، روی مو و یا در بزاق شان قرار دارد.
شوره از اهمیت ویژه ای برخوردار است زیرا بسیار کوچک است و می تواند با کوچکترین جریان هوا برای مدت های طولانی در هوای اطراف باقی بماند. شوره حیوانات همچنین به آسانی روی مبلمان خانه جمع می شود و به لباس می چسبد.
بزاق حیوانات خانگی به فرش، تختخواب و ملافه های آن، مبلمان و لباس ها مالیده می شود.
آلرژنهای خرگوش نیز در شوره، مو و بزاق خرگوش یافت می شود.
آلرژنهای سایر جوندگان نیز معمولاً در مو، شوره و بزاق آنها و همچنین در ادرارشان مشاهده می شود. لذا غبار حاصل از خاک اره یا محل ادرار جوندگان که در کف قفس شان قرار دارد می تواند به انتشار آلرژنهای موجود در هوا کمک کند.
بزاق و ادرار هر دو خشک می شوند و ذرات کوچک در هوا جریان می یابند و وارد بدن انسان می شوند. افراد می توانند به مدفوع حیوانات، بویژه مدفوع پرندگان، آلرژی پیدا کنند.
آلرژی به حیوانات خانگی ممکن است از حیوانات خانگی افراد دیگر نیز حاصل آید و یا توسط افرادی که با حیوانات تماس دارند منتقل گردد . به همین دلیل است که آلرژنهای حیوانات خانگی را در کلاس های درس مدارس نیز می توان یافت.
علائم آلرژی به حیوانات خانگی همان علائم شایع در تب یونجه، یعنی ورم ملتحمه، عطسه و آبریزش بینی می باشد. برخی افراد علائم آسم مانند خس خس کردن و تنگی نفس را نیز نشان می دهند.
آلرژی به حیوانات خانگی ممکن است موجب بروز درماتیت آتوپیک نیز گردد.
اگر به حیوانات خانگی آلرژی دارید باید از تماس با آنها اجتناب کنید.
سگ و گربه نیز از منابع شناخته شده ایجاد و تداوم بیماریهای آلرژیک هستند.

گرده گیاه یکی از دلایل عمده آلرژی تنفسی (مانند آسم و رینیت) و ورم ملتحمه چشم می باشد.
گیاهان طی دوره گلدهی گرده تولید می کنند و گرده ها توسط حشرات یا باد در محیط اطراف پراکنده می شوند.
گرده هایی که موجب بروز علائمی در افراد آلرژیک می شوند معمولاً توسط باد منتشر شده و آنقدر کوچک هستند که می توانند به راه های هوایی فوقانی وارد شوند.
گیاهانی که گرده های آلرژی زا تولید می کنند عبارتند از چمن ها، علف های هرز و درختان.

چمن ها:

چمن متداولترین منبع آلرژی است چرا که بطور وسیعی پراکنده می شود و گونه های مختلف آن دارای ویژگی واکنش متقاطع بالایی است.
چمن ها در بهار، معمولاً از فروردین تا خرداد شکوفا می شوند البته گرده های آنها را می توان حتی در شهریور هم مشاهده کرد.
در مناطق هم سطح دریا در مقایسه با مناطق کوهستانی، گرده افشانی حدود 2 تا 3 هفته زودتر آغاز می گردد.
در مجموع، گرده افشانی چمن در ماه خرداد به اوج خود می رسد.

علف های هرز:

عمده ترین عامل بروز تب یونجه (حساسیت بهاره) ورینیت آلرژیک به حساب می آیند و بیشترین میزان گرده افشانی آنها در فصول گرم سال به ویژه تابستان است.
در برخی مناطق همانند نواحی مرکزی ایران و کوهپایه های جنوبی البرز و نواحی زاگرس گرده افشانی علفهای هرز و به دنبال آن علائم بیماران می تواند در کل سال تداوم یابد.

درختان:

بیشترین میزان گرده افشانی درختان در فصل بهار به ویژه اوائل فصل می باشد.
از جمله درختان آلرژی زای مهم عبارتند از چنار، غان (توس)، فندق، توسکا، زیتون، سرو و کاج
ویژگی آلرژی به گرده درخت سرو، در مقایسه با آلرژی به گرده چمن، شیوع بیشتر سرفه خشک و کمتر بودن عارضه ورم ملتحمه چشم است.