آلرژی به غذاهای دریایی

غذاهای دریایی شامل سخت پوستان (مانند خرچنگ، میگو) و نرم تنان (مانند صدف خوراکی، ماهی مرکب و حلزون) هستند.
آلرژی به غذاهای دریایی در میان بزرگسالان شیوع بیشتری دارد، بویژه بزرگسالانی که ساکن مناطقی با مصرف بالای ماهی هستند. محققین تخمین زده اند که 75% افرادی که به یک نوع از سخت پوستان (میگو یا خرچنگ) آلرژی دارند به دیگر انواع سخت پوستان نیز آلرژی دارند. چون سخت پوستان و نرم تنان حاوی نوع یکسانی از پروتئین ها هستند برخی افراد ممکن است به هر دو گروه آنها واکنش نشان دهند.
علائم از خارش و ورمِ دهان و گلو (سندرم آلرژی دهانی) گرفته تا واکنش های تهدید کننده زندگی (آنافیلاکسی) متغیر هستند.
علائم آلرژی به غذاهای دریایی اغلب با خوردن غذا نمایان می شود؛ البته هنگامی که غذاهای دریایی خام نیز با دست جابجا می شوند و یا حتی پس از استنشاق بخار ناشی از پخت سخت پوستانی مانند میگو نیز این علائم می تواند تظاهر یابند.
بنظر می رسد پختن سخت پوستان و نرم تنان به آلرژنهای موجود در آنها آسیبی وارد نمی کند. آلرژنهای غذاهای دریایی معمولاً پروتئین ماهیچه هستند در حالیکه در غذاهایی مانند میگو آلرژنها در صدف (پوسته بیرونی) نیز یافت می شوند.