آلرژی چشمی

که به آن ورم ملتحمه آلرژیک نیز گفته می شود، زمانی رخ می دهد که چیزی که به آن حساسیت دارید ملتحمه را تحریک کند. ملتحمه غشای ظریفی است که چشم و داخل پلک را می پوشاند.

مانند همه آلرژی ها، ورم ملتحمه آلرژیک زمانی شروع می شود که سیستم ایمنی یک ماده بی ضرر را به عنوان یک آلرژن شناسایی کند. این باعث می شود که سیستم ایمنی بدن شما بیش از حد واکنش نشان دهد و آنتی بادی هایی به نام ایمونوگلوبولین (IgE) تولید کند. این آنتی بادی ها به سلول هایی می روند که مواد شیمیایی آزاد می کنند و باعث واکنش آلرژیک می شود. در این مورد، واکنش‌های آلرژیک شامل اشک ریزش، خارش، درد یا قرمزی و ورم چشم است.

شایع ترین علل ورم ملتحمه آلرژیک آلرژن های فصلی مانند گرده و هاگ های کپک هستند. افراد مبتلا به رینیت آلرژیک فصلی (تب یونجه) به طور معمول متوجه می شوند که علائم آنها در روزهایی که تعداد گرده های محیط اطراف زیاد است، بدتر می شود.

آلرژن های داخلی مانند مایت های گرد و غبار و شوره حیوانات خانگی نیز می توانند در تمام طول سال باعث آلرژی چشم شوند. اگر از این نوع آلرژی رنج می برید، ممکن است متوجه تشدید علائم خود در طول فعالیت های خاصی مانند تمیز کردن خانه یا نظافت حیوان خانگی خود شوید.

علائم آلرژی چشمی می تواند بسیار آزاردهنده باشد. با این حال، به جز تاری موقت، خطر کمی برای بینایی ایجاد می کند. ورم ملتحمه آلرژیک مسری نیست.

باید یادآوری کنیم که قرمزی، خارش، سوزش و پف چشم می تواند ناشی از عفونت ها و سایر شرایطی باشد که بینایی را تهدید می کند.

علایم

اگر علائم شما مربوط به آلرژی چشمی باشد، به احتمال زیاد در هر دو چشم مشکل خواهید داشت.

علائم معمولی عبارتند از:

• اشک ریزش
• خارش چشم
• حساسیت به نور
• قرمزی چشم
• احساس شن ریزه در چشم
• تورم پلک

این علائم می تواند به تنهایی یا همراه با علائم رینیت آلرژیک بینی رخ دهد که معمولاً اندکی پس از قرار گرفتن در معرض آلرژن ظاهر می شوند.

علائم ناشی از آلرژن های فصلی در فضای باز بدتر از مواردی است که علائم شما ناشی از آلرژن های داخلی مانند مایت های گرد و غبار یا شوره حیوانات خانگی باشد.

در صورت مصرف داروهای آلرژیک مانند آنتی هیستامین ها که واکنش آلرژیک را سرکوب می کنند، علائم ممکن است کاهش یابد.

اولین قدم برای رهایی از علائم آزاردهنده آلرژی چشم، تشخیص صحیح است. فوق تخصص آلرژی وایمونولوژی بالینی آموزش و تجربه تخصصی دارد تا دقیقاً علت علائم شما را تعیین کند و بهترین رویکرد درمانی را شناسایی کند.

درمان

اگر آلرژن های داخلی باعث ایجاد علائم آلرژی چشمی شما می شوند، اجتناب از آن کلید تسکین است. از جاروبرقی با فیلتر HEPA برای کاهش گرد و غبار در خانه خود استفاده کنید یا سعی کنید حیوانات خانگی را از اتاق خواب دور نگه دارید تا در معرض شوره آنها قرار نگیرید.

اگر گرده و سایر آلرژن های فصلی باعث گرفتاری شما می شوند، در اینجا چند پیشنهاد مفید وجود دارد:

کلاهی با لبه پهن بپوشید تا میزان مواد آلرژی زایی که به چشم ها وارد می شود را کاهش دهید.

عینک آفتابی همچنین می تواند به کاهش میزان آلرژن در چشم کمک کند.

قطره های چشم نمکی یا سرم نمکی را بعد از بیرون رفتن روی چشم ها بریزید تا مواد حساسیت زا را از پوشش چشم بشویید.

اگر علائم شما طولانی مدت باشد، پزشک ممکن است داروهای قوی تری تجویز کند.

قطره های کورتیکواستروئیدی موثر هستند، اما اغلب عوارض جانبی دارند، حتی زمانی که فقط برای مدت کوتاهی استفاده شوند. استفاده از این دارو به دلیل خطر عوارض جانبی مانند گلوکوم (افزایش فشار چشم)، آب مروارید و عفونت باید توسط چشم پزشک مدیریت شود.

بسته به اینکه چه چیزی باعث علائم آلرژی چشم شما می شود، ایمونوتراپی (شات های آلرژی) می تواند در ایجاد مقاومت طولانی مدت در برابر آلرژن های محرک بسیار موثر باشد.

دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی

منبع

مقدمه

واکنش‌های نامطلوب به داروها رایج است، و افراد پاسخهای متفاوتی می‌دهند. یک فرد ممکن است هنگام مصرف یک داروی خاص دچار بثورات پوستی یا واکنش های دیگر شود، در حالی که فرد دیگری که از همان دارو استفاده می کند ممکن است اصلاً هیچ واکنش نامطلوبی نداشته باشد.

تنها حدود 5 تا 10 درصد از این واکنش ها به دلیل حساسیت به دارو است.

یک واکنش آلرژیک زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به یک ماده بی ضرر، در این مورد یک دارو، واکنش بیش از حد نشان می دهد که باعث واکنش آلرژیک می شود. حساسیت به داروها ممکن است علائم مشابهی ایجاد کند، اما سیستم ایمنی را درگیر نکند.

برخی از داروها نسبت به سایر داروها بیشتر احتمال دارد واکنش های آلرژیک ایجاد کنند. رایج ترین آنها عبارتند از:

• آنتی بیوتیک ها، مانند پنی سیلین
• آسپرین و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، مانند ایبوپروفن
• داروهای ضد تشنج
• درمان آنتی بادی مونوکلونال
• شیمی درمانی

احتمال ابتلا به آلرژی زمانی بیشتر می شود که دارو را به طور مکرر مصرف می کنید یا زمانی که به جای مصرف خوراکی دارو را روی پوست مالیده یا تزریق می کنید.

علائم

واکنش های نامطلوب به داروها از استفراغ و ریزش مو با شیمی درمانی سرطان گرفته تا ناراحتی معده ناشی از آسپرین یا اسهال ناشی از آنتی بیوتیک ها متغیر است. اگر برای فشار خون بالا از مهارکننده های ACE (آنزیم مبدل آنژیوتانسین) استفاده می کنید، ممکن است دچار سرفه یا تورم صورت و زبان شوید.

در بسیاری از موارد، تشخیص اینکه آیا این واکنش به دلیل دارو است یا چیز دیگری می تواند دشوار باشد. این به این دلیل است که علائم شما ممکن است مشابه دیگر بیماریها باشد.

شایع ترین انواع علائم آلرژیک به داروها عبارتند از:

• بثورات پوستی، به ویژه کهیر
• خارش
• مشکلات تنفسی
• تورم به ویژه در صورت

آنافیلاکسی یک پاسخ آلرژیک جدی است که اغلب شامل تورم، کهیر، کاهش فشار خون و در موارد شدید، شوک است. اگر شوک آنافیلاکتیک بلافاصله درمان نشود، می تواند کشنده باشد.

تفاوت عمده بین آنافیلاکسی و سایر واکنش های آلرژیک این است که آنافیلاکسی معمولاً بیش از یک سیستم بدن را درگیر می کند.

آنافیلاکسی نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد زیرا نتیجه می تواند کشنده باشد.

اگر فکر می کنید ممکن است به دارویی که پزشکتان تجویز کرده است حساسیت داشته باشید، قبل از تغییر یا قطع دوز با پزشک خود تماس بگیرید.

تشخیص

پزشک شما می خواهد بداند:

• زمانی که علائم شروع شد
• شرح علائم شما
• چه مدت علائم طول کشید
• هر دارویی که در این مدت مصرف شده است، از جمله داروهای بدون نسخه

اگر سابقه واکنش به داروهای مختلف دارید، یا اگر واکنش جدی به یک دارو دارید، فوق تخصص آلرژی وایمونولوژی بالینی که اغلب به عنوان آلرژیست شناخته می شود، آموزش و تجربه تخصصی کافی برای تشخیص مشکل و کمک به شما در ایجاد برنامه ای برای درمان دارد که در آینده از شما محافظت کند.

درمان

اگر عوارض جانبی نگران کننده ای دارید یا مشکوک به آلرژی دارویی هستید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علائم شما شدید است، فورا به دنبال کمک پزشکی باشید. یک واکنش آنافیلاکتیک جدی نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد زیرا نتیجه می تواند کشنده باشد.

در اغلب موارد عوارض جانبی، پزشک شما می تواند یک داروی جایگزین را تجویز کند. برای واکنش‌های جدی، پزشک ممکن است آنتی هیستامین، کورتیکواستروئید یا اپی نفرین تجویز کند.

تست استاندارد آلرژی برای پنی سیلین در دسترس است و ممکن است با یک چالش خوراکی دارو در کلینیک تکمیل شود. چنین آزمایشی درجه بالایی از اطمینان را ایجاد می کند که پنی سیلین و داروهای مشابه را می توان در آینده تحمل کرد.

هنگامی که هیچ جایگزینی در دسترس نیست و دارو ضروری است، ممکن است یک روش حساسیت زدایی نسبت به دارو توصیه شود. این شامل تجویز تدریجی دارو در دوزهای کوچک تا رسیدن به دوز درمانی است.

مطمئن شوید که پزشک، دندانپزشک و داروخانه در مورد آلرژی دارویی شما در جریان هستند. این به تعیین اینکه از کدام داروها باید اجتناب شود کمک می کند.

دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی

منبع

آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک جدی و تهدید کننده زندگی است.

شایع ترین واکنش های آنافیلاکتیک به غذاها، نیش حشرات، داروها و لاتکس است.

اگر به ماده ای حساسیت دارید، سیستم ایمنی بدن شما با ترشح مواد شیمیایی که باعث علائم آلرژی می شود، نسبت به این آلرژن واکنش بیش از حد نشان می دهد. به طور معمول، این علائم آزاردهنده در یک مکان از بدن رخ می دهد. با این حال، برخی از افراد مستعد واکنش آنافیلاکتیک بسیار جدی‌تر هستند. این واکنش معمولاً بیش از یک قسمت از بدن را به طور همزمان تحت تأثیر قرار می دهد.

آنافیلاکسی به درمان فوری پزشکی از جمله تزریق سریع اپی نفرین و مراجعه به اورژانس بیمارستان نیاز دارد. اگر به درستی درمان نشود، آنافیلاکسی می تواند کشنده باشد.

افراد خاصی بیشتر در معرض خطر آنافیلاکسی هستند. اگر آلرژی یا آسم دارید و سابقه خانوادگی آنافیلاکسی دارید، خطر شما بیشتر است. و اگر آنافیلاکسی را تجربه کرده اید، خطر ابتلا به یک واکنش آنافیلاکسی دیگر افزایش می یابد.

تشخیص دقیق و مدیریت موفق آلرژی ضروری است. پزشک آلرژی که اغلب به عنوان فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی شناخته می شود، آموزش و تجربه تخصصی برای تشخیص مشکل دارد و به شما کمک می کند تا برنامه ای برای محافظت در آینده داشته باشید.

علائم و تشخیص آنافیلاکسی

علائم

علائم آنافیلاکسی معمولاً در عرض 5 تا 30 دقیقه پس از تماس با آلرژنی که به آن حساسیت دارید شروع می شود. در برخی موارد ممکن است بیش از یک ساعت طول بکشد تا علائم آنافیلاکتیک را متوجه شوید.

علائم هشدار دهنده معمولاً بیش از یک قسمت از بدن را تحت تأثیر قرار می دهد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

بثورات قرمز، همراه با کهیر/خارش، که معمولاً خارش دار است (ممکن است یک واکنش آلرژیک شدید بدون علائم پوستی داشته باشید.)

تورم گلو یا دیگرنواحی بدن (ممکن است واکنش آلرژیک شدید بدون علائم پوستی داشته باشید.)

خس خس سینه

تنگی قفسه سینه

مشکل تنفس، سرفه

صدای خشن

مشکل در بلع

استفراغ

اسهال

درد معده و دل پیچه

رنگ پریده یا قرمز در صورت و بدن

احساس مردن

تشخیص

برای تشخیص خطر ابتلا به آنافیلاکسی یا تعیین اینکه آیا علائم قبلی مربوط به آنافیلاکسی است یا خیر، پزشک آلرژی شما یک بررسی کامل از همه علل بالقوه انجام خواهد داد.

بهترین راه‌ها برای مدیریت آنافیلاکسی عبارتند از:

از آلرژن هایی که باعث ایجاد واکنش های آلرژیک شما می شوند اجتناب کنید

برای شرایط اضطراری آماده باشید

اگر در معرض خطر آنافیلاکسی هستید، آمپول اپی نفرین (آدرنالین) خودتزریق همراه داشته باشید. آنها حاوی یک دوز تجویز شده از دارو هستند که در یک اورژانس آنافیلاکسی به ران تزریق می شود.

حتماً با پزشک خود در مورد نحوه استفاده از خود تزریق کننده اپی نفرین صحبت کنید. برای شما، اعضای خانواده و دیگرانی که با شما یا فرزندتان در تماس نزدیک هستند مهم است که بدانید چگونه از خود تزریق کننده اپی نفرین استفاده کنید.

یک برنامه اقدامات مکتوب آنافیلاکسی را تکمیل کنید و در محل کار، مدرسه یا مکان‌هایی که دیگران ممکن است نیاز به تشخیص علائم شما و ارائه درمان داشته باشند، در پرونده نگهداری کنید.

یادآوری مهم

اگر فکر می کنید واکنش آنافیلاکتیک دارید، از خود تزریق کننده اپی نفرین خود استفاده کنید و فوراً با اورژانس 115 تماس بگیرید تا بتوانید برای ارزیابی، نظارت و هرگونه درمان بیشتر توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی به نزدیکترین بخش اورژانس منتقل شوید. زندگی شما به این بستگی دارد. آنتی هیستامین مصرف نکنید و منتظر نمانید که آیا علائم خودبخود بهبود یابند.

دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی

منبع

عوامل خطر اصلی برای آسم نزدیک به کشنده و کشنده شناخته شده است، و وجود آنها تشخیص و درمان زودهنگام حمله آسم را ضروری می کند.

شرح حال باید شامل مرور دوره‌های قبلی آسم نزدیک به کشنده باشد و اینکه آیا بیمار چندین بار مراجعه به اورژانس یا بستری شدن در بیمارستان را تجربه کرده است، به ویژه مواردی که نیاز به بستری در بخش مراقبت‌های ویژه، شامل نارسایی تنفسی، لوله‌گذاری و تهویه مکانیکی دارند. سابقه آسم آلرژیک و سایر علائم آلرژیک شناخته شده یا مشکوک باید پرسیده شود. به عنوان مثال شناسایی یک محرک برای آسم شدید، آلرژی به کپک آلترناریا و چندین گونه مایت (هیره) گرد و غبار است. افراد مبتلا به حساسیت آلترناریا 5 برابر بیشتر احتمال دارد خس خس سینه، افزایش تحریک پذیری راه هوایی و استفاده از گشادکننده های برونش را داشته باشند.

پایبندی به درمان های پزشکی باید بازنگری شود.
پایبندی ضعیف به درمان های تجویز شده یک عامل خطر اصلی است.
درمان ناکافی ممکن است شامل استفاده بیش از حد از آگونیست‌های β2، استفاده همزمان از مسدودکننده‌های β، و عدم تجویز یا استفاده از کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (ICS) به عنوان درمان اولیه باشد.
قطع اخیر کورتیکواستروئیدهای خوراکی (OCS) نشان می دهد که بیمار در معرض خطر بیشتری برای حمله شدید است.
فقدان یک برنامه اقدام مکتوب برای حمله آسم یکی دیگر از عوامل خطر است.
دسترسی محدود بیمار به مراقبت های بهداشتی مناسب و فقدان آموزش در مورد استراتژی های درمان مناسب از عوامل خطر اضافی هستند.
یکی از عوامل اجتماعی-اقتصادی مرتبط با حمله شدید آسم شامل عدم پایبندی به درمان نوجوانان یا سالمندان مبتلا به آسم به ویژه در مناطق فقیرنشین شهر می باشد.
برخی از گروه‌های قومی در یک جمعیت ممکن است احتمال بیشتری از آسم شدید داشته باشند.
بیماری های همراه مانند بیماری های مزمن ریوی، روانپزشکی و قلبی عروقی از دیگر عوامل خطر هستند.

دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی

منبع

مقدمه

حمله آسم با درمان مناسب و منظم و آموزش بیمار قابل اجتناب است. با وجود این، آسم حدود 300 میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می دهد و سالانه بیش از 400000 نفر در اثر آسم می میرند. تنها در ایالات متحده، تقریباً 12 میلیون نفر سالانه تشدید حاد آسم خود را تجربه می کنند. سازمان بهداشت جهانی 180000 مرگ ناشی از تشدید حاد آسم را در سال 2013 گزارش کرده است. علاوه بر این، تأثیر مالی تشدید حاد آسم بر بیماران و جامعه با مجموع هزینه‌های تخمین زده شده 56 میلیارد دلار در سال در ایالات متحده قابل توجه است. این نوشته درباره آسم حاد، تشخیص، پیش آگهی و درمان آن است.

علائم و نشانه های بالینی مختلف ممکن است به پزشک در تعیین شدت آسم حاد کمک کند. برای جلوگیری از تشدید آسم، اهدافی که برای پزشک درمانگر افراد مبتلا به آسم وجود دارد عبارتند از:

1. شناخت بیمارانی که در معرض خطر بیشتری برای آسم نزدیک به کشنده یا کشنده هستند.

2. آموزش به بیمار برای تشخیص وخامت بیماری خود.

3. ارائه یک برنامه اقدام فردی برای بیمار درباره مدیریت تشدید و دانستن زمان درخواست کمک حرفه ای. این با بهبود نتایج سلامت و کاهش پذیرش در بیمارستان همراه است.

4. مدیریت بیماریهای همراه، به عنوان مثال، رینیت، سینوزیت، چاقی، بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD)، آپنه انسدادی خواب (OSA)، بیماری مزمن انسدادی تنفسی (COPD)، اختلال عملکرد تارهای صوتی (VCD) و درماتیت آتوپیک.

معاینه بالینی

برآوردهای بالینی شدت بر اساس مصاحبه و معاینه فیزیکی می تواند منجر به تخمین نادرست شدت بیماری شود.

خس‌خس سینه معمولاً نشانه‌ای از آسم متوسط ​​است، در حالی که نشنیدن هیچ خس‌ خسی می‌تواند نشانه‌ای از انسداد شدید جریان هوا باشد.

علائم آسم شدید عبارتند از: گرفتگی قفسه سینه، سرفه (با یا بدون خلط)، احساس کمبود شدید هوا، ناتوانی در دراز کشیدن، بی خوابی و خستگی شدید.

نشانه های آسم شدید عبارتند از: استفاده از عضلات کمکی تنفسی، تورم بیش از حد قفسه سینه، تاکی پنه، تاکی کاردی، تعریق فراوان، گیجی، ظاهر دلهره‌آور، خس‌خس سینه، ناتوانی در تکمیل جملات و مشکل در دراز کشیدن.

تغییر وضعیت روانی، با یا بدون سیانوز، علامت شومی است و نیاز به مراقبت فوری و بستری شدن در بیمارستان است.

یک معاینه دقیق باید شامل بررسی علائم و نشانه‌های پنومونی، پنوموتوراکس یا پنومومدیاستینوم باشد، که مورد آخر را می‌توان با لمس برای اتشخیص کرپیتاسیون های زیر جلدی، به‌ویژه در نواحی فوق ترقوه دیواره قفسه سینه، بررسی کرد.

باید به فشار خون، نبض و تعداد تنفس بیمار توجه ویژه ای شود.

تاکی کاردی و تاکی پنه ممکن است حاکی از تشدید متوسط ​​تا شدید باشد، در حالی که برادی کاردی ممکن است نشان دهنده ایست تنفسی قریب الوقوع باشد.

نبض پارادوکس اغلب وجود دارد و ممکن است با شدت حمله آسم همبستگی داشته باشد.

تشخیص افتراقی آسم حاد

تشخیص افتراقی آسم حاد شامل COPD، VCD، برونشیت، برونشکتازی، اپی گلوتیت، جسم خارجی، انسداد خارج یا داخل قفسه سینه تراشه، ادم ریوی کاردیوژنیک، ادم ریوی غیر کاردیوژنیک، پنومونی، آمبولی ریوی، پنومونیت شیمیایی، و سندرم هیپرونتیلاسیون باشد.

محرک های آسم حاد

عوامل خطر برای تشدید آسم را می توان از تاریخچه بالینی شناسایی کرد.

مصاحبه بیمار باید شامل سوالاتی در مورد رویدادهای اخیر از جمله موارد زیر باشد:

• عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی یا تحتانی
• قطع یا کاهش مصرف دارو
• مصرف همزمان داروها، به عنوان مثال، مسدود کننده های β غیرانتخابی مانند پروپرانولول
• قرار گرفتن در معرض آلرژن یا آلاینده

دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی

منبع

خلاصه

آسم حدود 300 میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد و سالانه بیش از 400000 نفر بعلت آسم می میرند.

تقریباً 12 میلیون نفر در ایالات متحده هر سال یک تشدید حاد آسم خود را تجربه می کنند.

آسم حاد را باید از کنترل ضعیف آسم افتراق داد.

در آسم حاد، بیماران علایم تنگی نفس فزاینده، گرفتگی قفسه سینه، سرفه و/یا خس خس سینه را نشان می دهند. در مقابل، کنترل ضعیف آسم معمولاً با تغییرات روزانه در جریان هوا تظاهر می‌کند و مشخصه‌ای است که معمولاً در طول یک تشدید حاد دیده نمی‌شود.

علائم و نشانه های بالینی مختلف ممکن است به پزشک در تعیین شدت آسم حاد کمک کند. به عنوان مثال، خس‌خس سینه معمولاً نشانه‌ای از آسم متوسط ​​است، در حالی که اگر هیچ خس خسی شنیده نشود می‌تواند نشانه‌ای از انسداد شدید جریان هوا باشد.

عوامل خطر اصلی برای آسم نزدیک به کشنده و کشنده باید شناخته شوند و وجود آنها شناخت و درمان زودهنگام تشدید آسم را ضروری می کند.

تاریخچه باید شامل موارد زیر باشد
- بررسی بیماری های همراه 
- پایبندی و استفاده صحیح از داروها، به ویژه تکنیک مناسب در استفاده از داروهای استنشاقی
- تجارب قبلی آسم نزدیک به کشنده
- و اینکه آیا بیمار چندین ویزیت یا بستری شدن در اورژانس را تجربه کرده است، به ویژه مواردی که نیاز به بستری در بخش مراقبت های ویژه، شامل نارسایی تنفسی، لوله گذاری و تهویه مکانیکی دارند.

آموزش بیمار
- برای اطمینان از اینکه بیمار درک می کند که آسم عمدتاً یک بیماری مزمن است
- و اجتناب از آلرژن ها
- پیشگیری از عفونت ها
- پایبندی به واکسیناسیون های معمول
- مدیریت بیماری های همراه
- پیروی از رژیم های درمانی

یک برنامه درمان فردی باید شامل
- نحوه تشخیص تشدید قریب الوقوع
- و ارائه یک رژیم درمانی افزایشی باشد
- تا با توجه به درجه شدت و زمان مراجعه به مراکز پزشکی اجرا شود.

علاوه بر این، عوامل اجتماعی و اختلالات روانپزشکی باید به طور مناسب درمان شوند، زیرا هر یک می تواند بر دسترسی به مراقبت، پیروی از درمان تاثیر بگذارد و منجر به سایر بیماری های همراه شود.

دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی

منبع

شیوع رینوسینوزیت مزمن در سراسر جهان از حدود 8٪ در چین، 8.4٪ در کره، 11٪ در اروپا، و 12٪ در ایالات متحده متغیر است.

علت دقیق رینوسینوزیت مزمن ناشناخته باقی مانده است. ترکیبی از قرار گرفتن در معرض شرایط محیطی و عوامل میزبان ممکن است مسئول التهابی باشد که مشخصه رینوسینوزیت مزمن است. رینوسینوزیت مزمن زمانی تشخیص داده می شود که بیماران علائم سینوسی بیش از 12 هفته همراه با شواهد التهاب در آندوسکوپی و/یا سی تی اسکن سینوس داشته باشند.

رینسینوزیت مزمن اغلب به فنوتیپ های بدون پولیپ بینی (CRSsNP) و با پولیپ بینی (CRSwNP) طبقه بندی می شود.

رینوسینوزیت مزمن یک بیماری ناهمگن است و با التهاب نوع 1 (IFN-γ)، نوع 2 (IL-5 و IL-13) و/یا نوع 3 (IL-17A) مشخص می شود.

 تقریباً 85٪ از بیماران مبتلا به CRSwNP و 50 درصد از بیماران مبتلا به CRSsNP ، التهاب نوع 2 را نشان می‌دهند.

در زیرگروهی از بیماران مبتلا به CRSwNP و آسم با مصرف آسپرین و داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAID) علائم تنفسی بدتر می شوند که به عنوان بیماری تنفسی تشدید شده با آسپرین (AERD) طبقه‌بندی می‌شود.

زیرگروه دیگری از بیماران مبتلا به CRSwNP سینوزیت قارچی آلرژیک (AFRS) دارند. معیارهای تشخیصی تمایز AFRS از سایر زیرگروه‌های CRSwNP عبارتند از: حساسیت مفرط نوع I به قارچ ها، پولیپ بینی، یافته های مشخصه CT، موکوس ائوزینوفیلیک بدون تهاجم قارچی و رنگ آمیزی قارچی مثبت هستند.

علائم:

علائم رینوسینوزیت مزمن می تواند متفاوت باشد اما باید شامل دو مورد از علائم زیر باشد: یکی از علائم باید گرفتگی/انسداد/احتقان بینی یا ترشحات بینی، ± درد/فشار صورت، ± کاهش یا از دست دادن بویایی (یا ± سرفه در کودکان) باشد.

معاینه فیزیکی:

معاینه سر، گوش، چشم، بینی و گلو باید انجام شود. ارزیابی ریوی نیز ممکن است با توجه به نرخ بالای آسم همزمان مورد نیاز باشد. معاینه با آندوسکوپی بینی یا رینوسکوپی قدامی ممکن است مخاط چرکی یا ادم را در قسمت مئاتوس میانی یا ناحیه اتموئید نشان دهد یا پولیپ (رشد نیمه شفاف و خاکستری کم رنگ که معمولاً از ناحیه اتموئید یا میاتوس میانی ناشی می شود) را نشان دهد.

توموگرافی کامپیوتری (CT):

ممکن است برای تایید عینی التهاب سینوس و تشخیص رینوسینوزیت مزمن از سایر شرایط با علائم مشابه (به عنوان مثال، رینیت آلرژیک، درد غیر معمول صورت) به CT سینوسی نیاز باشد.

تست آلرژی (پوستی یا آزمایشگاهی):

در تشخیص رینوسینوزیت مزمن کاربردی ندارد ولی امکان شناسایی و درمان رینیت آلرژیک را به پزشک می دهد که اغلب با رینوسینوزیت مزمن همراه است و ممکن است آن را تغییر دهد.

درمان:

شستشوی بینی با آب نمک بعنوان گام نخست درمان نگهدارنده برای رینوسینوزیت مزمن توصیه می شود، که همراه با بهبود علائم و کیفیت زندگی است.

کورتیکواستروئیدهای داخل بینی موضعی شواهد قوی برای فواید دارند و خط اول درمان دارویی برای CRSsNP و CRSwNP هستند. آنها به خوبی تحمل می شوند و حداقل عوارض جانبی را دارند. مشکلی که اغلب با کورتیکواستروئیدهای داخل بینی داریم کاهش نفوذ آنها به سینوس ها در فرم اسپری است. در صورت شستشوی بینی با محلول های حاوی بودزونید یا مومتازون توزیع و نفوذ بهتری را ارائه می دهد که باعث بهبود علائم سینوسی بینی و کیفیت زندگی و همچنین رادیوگرافی عینی و شدت بیماری آندوسکوپی در مقایسه با اسپری بینی سنتی می شود.

سیستم استنشاق بینی در بازدم دهانی برای فلوتیکاسون (EDS-FLU) یک تکنیک جدید است که از بازدم با لب های بسته برای بهبود نفوذ کورتیکواستروئید در عمق حفره بینی استفاده می شود. تا به امروز، این رو تنها برای CRSwNP تایید شده است.

ایمپلنت‌های سینوس مومتازون قابل جذب نیز برای بهبود انتقال کورتیکواستروئید در سینوس‌ها ابداع شده اند. دو مورد در حال حاضر تایید شده اند: ایمپلنت مومتازون فوروات 370 میکروگرم کورتیکواستروئید را برای تقریبا 30 روز منتشر می کند و برای قرار دادن بعد از عمل جراحی CRSsNP و CRSwNP طراحی شده است. همچنین یک ایمپلنت مومتازون فوروات 1350 میکروگرم در برای بیماران CRSwNP که جراحی سینوس اتموئید انجام داده‌اند را می‌توان در مطب و بصورت سرپایی استفده کرد.

کورتون‌های خوراکی کوتاه‌مدت برای CRSwNP پولیپ‌های بینی را کوچک می‌کنند و التهاب را کاهش می‌دهند. مزایا و خطرات باید به دقت سنجیده شوند زیرا عوارض جانبی قابل‌توجهی با استفاده سیستمیک کورتیکواستروئید ممکن است رخ دهد.

آنتی بیوتیک ها برای تشدید حاد، رینوسینوزیت مزمن استفاده می شوند. با این حال، شواهد محدودی برای اثربخشی آنها وجود دارد.

حساسیت زدایی به آسپرین، یک القای دارویی برای تحمل دارو که طی آن تحمل به آسپرین القا و حفظ می شود، یک گزینه درمانی بالقوه برای بیماران مبتلا به AERD است. این روش شامل تجویز دوزهای خوراکی افزایشی آسپرین در طی 1-2 روز تا زمانی است که بتوان دوز 650 میلی گرم آسپرین را مصرف کرد. داده های محدود حاکی از آن است که حساسیت زدایی به آسپرین پس از عمل جراحی در برخی از بیماران مؤثرتر است

Dupilumab، یک آنتی بادی مونوکلونال ضد IL4R∝، اولین ماده بیولوژیکی مورد تایید FDA است.
Dupilumab اندازه پولیپ بینی، احتقان بینی، حس بویایی، کیفیت زندگی را بهبود می بخشد و کورتیکواستروئیدهای سیستمیک و/یا جراحی پولیپ بینی را کاهش می دهد.

Omalizumab، یک آنتی بادی مونوکلونال ضد IgE، دومین ماده بیولوژیک مورد تایید سازمان غذا و دارو برای CRSwNP تکمیل می باشد. Omalizumab اندازه پولیپ بینی، نمره کل علائم بینی، علائم فردی و کیفیت زندگی را بهبود می بخشد.

Mepolizumab، یک آنتی بادی مونوکلونال ضد IL5، سومین ماده بیولوژیک مورد تایید در بیماران مبتلا به CRSwNP می باشد.

ممکن است در بیمارانی که در درمان پزشکی شکست می‌خورند، عمل جراحی آندوسکوپی سینوس در نظر گرفته شود.

آنتی هیستامین های خوراکی و آنتاگونیست های لوکوترین نقش خاصی در درمان رینوسینوزیت مزمن ندارند مگر اینکه برای یک بیماری همراه اندیکاسیون داشته باشند.

بیماری های همراه با رینوسینوزیت مزمن

رینیت آلرژیک:
اگرچه هیچ علت مستقیمی بین رینوسینوزیت و رینیت آلرژیک (AR) ثابت نشده است، اما اغلب با هم وجود دارند. رینیت آلرژیک در 25-31٪ از بیماران مبتلا به رینوسینوزیت حاد و 40-84٪ با رینوسینوزیت مزمن وجود دارد که حداقل ارتباط بین این دو شرایط را نشان می دهد. رابطه بین رینیت آلرژیک با فنوتیپ های رینوسینوزیت مزمن نیز بررسی شده است، اما نتایج متناقض هستند. برخی شواهد نشان می دهد که بیماران مبتلا به CRSwNP حساسیت آلرژن را افزایش داده اند اگرچه این از نظر آماری معنی‌دار نبود.

آسم:
همراهی زیادی با رینوسینوزیت مزمن و رینوسینوزیت حاد مکرر در مبتلایان به آسم دیده می شود. درمان رینوسینوزیت کنترل آسم را بهبود می بخشد. بنابراین، مبتلایان به آسم که بیماری قابل کنترلی دارند باید از نظر رینوسینوزیت ارزیابی شوند.

کمبودهای ایمنی:
کمبودهای آنتی بادی مانند کمبود IgA، کمبود ایمنی متغیر رایج و کمبود آنتی بادی خاص در بیماران مبتلا به رینوسینوزیت مزمن و رینوسینوزیت حاد راجعه ثبت شده است. ارزیابی های اولیه  نقص ایمنی اغلب شامل اندازه گیری کمی ایمونوگلوبولین های (IgG، IgA، و IgM)، پاسخ های آنتی بادی قبل از ایمن سازی و پس از ایمن سازی به توکسوئید کزاز و واکسن های پلی ساکارید پنوموکوکی است.

فیبروز کیستیک:
شیوع رینوسینوزیت مزمن در بیماران مبتلا به فیبروز کیستیک (CF) تقریباً 100٪ است. غربالگری CF باید در بیمارانی که در سنین پایین رینوسینوزیت مزمن را تجربه می کنند و در هر کودکی که پولیپ بینی دارد در نظر گرفته شود.

بیماری های مرتبط با رینوسینوزیت مزمن

آسم

گرانولوماتوز همراه با پلی آنژیت (گرانولوماتوز Wegener)

گرانولوماتوز ائوزینوفیلیک همراه با پلی آنژیت (سندرم چرگ استراس)

نقص ایمنی: کمبود متغییر ایمنی رایج، کمبود IgA، کمبود آنتی بادی اختصاصی، سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز)

ناهنجاری های ژنتیکی: فیبروز کیستیک، دیسکینزی مژگانی، سندرم یانگ

بیماری ریفلاکس معده به مری

آپنه خواب

سارکوئیدوز

رینیت آلرژیک

دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی

منبع

https://www.worldallergy.org/education-and-programs/education/allergic-disease-resource-center/professionals/rhinosinusitis-synopsis

رینوسینوزیت حاد (ARS) و رینوسینوزیت حاد عود کننده (RARS)

اکثر رینوسینوزیت های حاد  منشا ویروسی دارند و خودبه خود بهبود می یابند. برای جلوگیری از تجویز آنتی بیوتیک های غیر ضروری که برای عفونت های ویروسی موثر نیستند، تشخیص رینوسینوزیت ویروسی از باکتریایی مهم است.

زمانی به رینوسینوزیت حاد باکتریایی مشکوک می شویم که علائم عفونت دستگاه تنفسی فوقانی بیش از 10 روز ادامه داشته باشد یا زمانی که علائم پس از بهبود اولیه بدتر می‌شود.
 باکتری های رایج مسئول رینوسینوزیت حاد باکتریایی عبارتند از: استرپتوکوک پنومونیه، هموفیلوس آنفولانزا و موراکسلا کاتارالیس. استافیلوکوکوس اورئوس نیز در بزرگسالان مبتلا جدا شده است.
رینوسینوزیت حاد باکتریایی در درجه اول یک تشخیص بالینی است و تصویربرداری با رادیوگرافی سی تی اسکن سینوس تنها در صورت شک به عارضه یا دیگر تشخیص های افتراقی توصیه می شود.

رینوسینوزت حاد عود کننده به طور مشابه با چهار بار یا بیشتر اپیزود رینوسینوزیت حاد تظاهر می کند. با این حال، بیماران در بین دوره های عفونت حاد بدون علامت هستند.

علائم:
علائم نشان دهنده رینوسینوزیت حاد عبارتند از: گرفتگی یا انسداد بینی، درد صورت یا دندان، رینوره چرکی، ترشح پشت حلق، سردرد و سرفه است. علائم اضافی مرتبط با رینوسینوزیت حاد باکتریایی می تواند شامل تب، سردرد شدید، بیماری یک طرفه، خستگی، هیپوسمی، پری یا فشار گوش باشد.

معاینه فیزیکی:
معاینه سر، گوش، چشم، بینی و گلو باید انجام شود. ارزیابی ریوی نیز ممکن است مورد نیاز باشد. معاینه بالینی ممکن است شامل حساسیت در لمس روی سینوس ها، ترشحات چرکی بینی یا اوروفارنکس باشد. تب ممکن است وجود داشته باشد یا نباشد. برای بررسی سلولیت یا درگیری اطراف سینوس باید به نواحی اطراف چشم و گونه‌های صورت توجه کرد. کشت از حفره بینی مفید نیست.

درمان:

درمان حمایتی با مسکن ها و شستشوی سالین بینی ممکن است تا حد زیادی باعث تسکین علائم شود.

داروهای ضداحتقان موضعی ممکن است علائم را بهبود بخشند، اما برای جلوگیری از احتقان برگشتی نباید بیش از 3 تا 5 روز متوالی استفاده شوند.

ایپراتروپیوم بروماید داخل بینی موضعی یک اسپری ضد کولینرژیک است که ممکن است علائم اولیه رینوره مرتبط با علائم ویروسی را کاهش دهد. در افراد مسن به دلیل اثرات آنتی کولینرژیک باید احتیاط کرد.

استروئیدهای داخل بینی موضعی هنگامی که به عنوان تک درمانی در ذینوسینوزیت حاد خفیف تا متوسط ​​استفاده می شود علائم را بهبود می بخشند.

هیچ مدرکی مبنی بر تاثیر قابل توجه آنتی هیستامین ها، ضد احتقان های خوراکی، یا گایفنزین تسکین برای رینوسینوزیت حاد وجود ندارد.

آنتی‌بیوتیک‌ها برای رینوسینوزیت حاد بدون عارضه در بزرگسالان در بیشتر موارد تاثیر قابل توجهی ندارند و باید در زمینه عوارض جانبی بالقوه مورد ارزیابی قرار گیرند. انتخاب دقیق بیمار بر اساس علائم و نشانه‌ها در تصمیم‌گیری برای اینکه چه کسی ممکن است از آنتی‌بیوتیک سودمند باشد، ضروری است. بر اساس دستورالعمل‌ها، در صورتی که بیماران 7 تا 10 روز پس از تشخیص رینوسینوزیت حاد بهبود نیابند یا علائم در هر زمانی بدتر شوند، آنتی‌بیوتیک‌ها توصیه می‌شود. دستورالعمل‌ها توصیه می‌کنند 7- 10 روز درمان با آنتی بیوتیک ادامه یابد.

در صورت استفاده از آنتی بیوتیک، اسپری کورتیکواستروئید داخل بینی می تواند به عنوان مکمل درمان رینوسینوزیت حاد استفاده شود.

مداخله جراحی آندوسکوپی در مواردی که خطر عارضه داخل جمجمه ای یا بیمار مبتلا به آبسه دور چشمی یا اطراف چشم وجود دارد، مورد نیاز است.

 آنتی بیوتیک ها برای رینوسینوزیت حاد باکتریایی

دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی

منبع

https://www.worldallergy.org/education-and-programs/education/allergic-disease-resource-center/professionals/rhinosinusitis-synopsis

رینوسینوزیت التهاب حفره بینی و سینوس های پارانازال است. اصطلاح "رینوسینوزیت" بر "سینوزیت" ترجیح داده می شود زیرا التهاب حفره های سینوسی تقریباً همیشه با التهاب حفره های بینی همراه است. شیوع سالانه رینوسینوزیت حاد حدود 15-6 درصد و رینوسینوزیت مزمن تقریباً 12 درصد از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد. رینوسینوزیت با تاثیر منفی قابل توجهی بر کیفیت زندگی همراه است و به دلیل ویزیت های پزشکی، نسخه ها و داروهای بدون نسخه، جراحی های سینوس و روزهای غیبت از کار و مدرسه، هزینه های بهداشتی بالایی دارد. اکثریت قریب به اتفاق بیماران مبتلا به رینوسینوزیت به پزشکان مراقبت های اولیه مراجعه می کنند. سایر متخصصان، از جمله متخصصان آلرژی و گوش و حلق و بینی نیز بیماران مبتلا به سینوزیت بینی، به ویژه بیمارانی را که درمان آنها دشوار است، معاینه می کنند.

طبقه بندی

رینوسینوزیت اغلب بر اساس طول مدت علائم و التهاب طبقه بندی می شود.

رینوسینوزیت حاد به عنوان علائمی تعریف می شود که کمتر از 12 هفته طول بکشد

رینوسینوزیت حاد بر اساس مدت زمان و علت احتمالی طبقه بندی می شود

رینوسینوزیت ویروسی

رینوسینوزیت حاد باکتریایی

رینوسینوزیت حاد باکتریایی بدون عارضه فقدان شواهدی از گسترش عفونت خارج از حفره بینی و پارانازال است.

رینوسینوزیت حاد باکتریایی عارضه دار با شواهد بالینی درگیری خارج از حفره های بینی و پارانازال از جمله گسترش به حفره چشم، داخل جمجمه/ سیستم عصبی یا بافت نرم همراه است.

رینوسینوزیت حاد راجعه شامل 4 بار یا بیشتر رینوسینوزیت حاد باکتریایی در یک سال است.

رینوسینوزیت مزمن (CRS) به عنوان علائمی تعریف می شود که بیش از 12 هفته طول بکشد

رینوسینوزیت مزمن  بر اساس فنوتیپ بالینی و الگوهای التهابی  (اندوتیپ) طبقه بندی می شود:

فنوتیپ ها:

رینوسینوزیت مزمن  بدون پولیپ بینی (CRSsNP)

رینوسینوزیت مزمن  با پولیپ بینی (CRSwNP)

بیماری تنفسی تشدید شده با آسپرین  (AERD)

رینوسینوزیت قارچی آلرژیک ک (AFRS)

اندوتیپ ها (سیتوکین های غالب):

نوع 1  (IFN-γ)

نوع 2 (Il-5 , IL-13)

نوع 3  (IL-17)

دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی

منبع

(آبریزش بینی، احتقان بینی و خارش، قرمزی و آبریزش چشم)

آیا از عطسه های مکرر، احتقان بینی، ترشح پشت حلق، خارش کام و گلو یا آبریزش بینی رنج می برید؟

آیا خارش، آبریزش، قرمزی و تورم چشم شما را اذیت می کند؟

اگر چنین است، می دانیم که فصل گرده ها فرا رسیده است.

با اقدامات زیر می توانید قبل از مراجعه به متخصص آلرژی برای تعیین اینکه کدام آلرژن های خاص باعث علائم شما می شوند، شروع کنید. این اقدامات می تواند به شما کمک کند تا راحتی بیشتری داشته باشید.

اگر فکر می کنید آلرژی در فضای باز بدتر می شود، ممکن است درست گفته باشید. مطالعات اخیر نشان می دهد که افزایش دما و سطح دی اکسید کربن باعث می شود فصل های بهار زودتر از راه برسد.

گرده افشانی درختان معمولاً از اواسط ماه اسفند آغاز می شود و در اواخر ماه خرداد پایان می یابد، اما ممکن است به دلیل گرم شدن کره زمین زودتر گرده افشانی شود. گرده‌های علف‌های هرز و علف‌های هرز بهاره از اوایل اردیبهشت ظاهر می‌شوند و تا اوایل تابستان ادامه می‌یابند.

حذف یا کاهش آلرژن ها بهترین راه برای جلوگیری از علائم است.

در اینجا چند نکته ساده وجود دارد که می تواند به شما در جلوگیری از علائم کمک کند:

پنجره های خانه و ماشین خود را تا حد امکان بسته نگه دارید تا از نفوذ گرده به داخل جلوگیری کنید.

بهترین زمان برای رفتن بیرون از منزل زمانی است که سطح گرده در کمترین میزان باشد. اوج گرده افشانی چند ساعت پس از طلوع خورشید و در ساعات پس از غروب خورشید رخ می دهد.

در روزهای بارانی، ابری و بدون باد از فضای باز لذت ببرید. وقتی این شرایط آب و هوایی وجود داشته باشد، گرده به حداقل می رسد.

در صورت باغبانی، از دست زدن به صورت و به خصوص چشم خودداری کنید.

بعد از گذراندن وقت در فضای باز دوش بگیرید یا دست و صورت را بشویید. گرده‌ها در مو و پوست شما جمع می‌شوند و روی بالش شما قرار می‌گیرند که ممکن است علائم را مدت‌ها پس از قرار گرفتن در معرض شما بدتر کند.

از فعالیت‌هایی که باعث ورود گرده‌ها به هوا می‌شود، مانند چمن‌زنی یا جارو کردن برگ‌ها خودداری کنید یا اگر نمی‌توانید در طول این فعالیت‌ها از این تماس جلوگیری کنید، از ماسک صورت و عینک استفاده کنید.

از کلاه لبه پهن و عینک آفتابی استفاده کنید تا میزان گرده‌ای که به چشم‌هایتان می‌وزد را کاهش دهید.

برای شستن گرده ها، پس از رفتن به بیرون از منزل، چشم های خود را بشویید.

شستشوی سینوس‌ها با آب نمک می‌تواند با حذف گرده‌ها از مجرای بینی و سینوس‌ها، تسکین زیادی برای افراد مبتلا به مشکلات مزمن سینوس یا رینیت ایجاد کند. محصولات شستشوی سینوس سالین را می توانید از داروخانه خریداری کرد. طبق دستورالعمل از محصولات استفاده کنید.

اغلب، به شما توصیه می کنیم که اگر آلرژی شناخته شده ای به گرده دارید، یک رژیم دارویی پیشگیرانه را از اوایل ماه اسفند شروع کنید. اگر داروها قبل از فصل گرده افشانی شروع شوند، اغلب می توان علائم را به راحتی کنترل کرد.

داروهای رینیت آلرژیک و ورم ملتحمه بهتر است به صورت روزانه برای کنترل التهاب و جلوگیری از علائم استفاده شوند. آنتی هیستامین های خوراکی و قطره های چشمی بدون نسخه می توانند در تسکین علائم خفیف تا متوسط ​​موثر باشند.

آنتی هیستامین ها به شکل قرص یا اسپری بینی، هیستامین را مسدود کرده و ممکن است خارش، عطسه و آبریزش بینی را تسکین دهند. یک آنتی هیستامین خوراکی رایج و موثر بدون نسخه، ستیریزین در قرص های 10 میلی گرمی است که یک بار در روز قبل از خواب مصرف می شود. گاهی اوقات آنتی هیستامین ها به تنهایی ممکن است گرفتگی بینی را تسکین یا کاهش ندهند. اگر این داروها موثر نیستند، ممکن است بخواهید با پزشک خود مشورت کنید، اگر گرفتگی بینی با داروهای فوق برطرف نشد، ممکن است از داروهای ضداحتقان یا اسپری های بینی استروئیدی استفاده شود. برای جلوگیری از بروز مجدد احتقان، از داروهای ضد احتقان نباید برای مدت طولانی (بیش از 3 تا 5 روز) استفاده شود.

قطره های چشمی آنتی هیستامینی بدون نسخه برای درمان کوتاه مدت علائم آلرژی چشمی توصیه می شود. قطره چشمی کتوتیفن، یک قطره دو بار در روز، ممکن است در کنترل علائم خفیف تا متوسط ​​موثر باشد. علاوه بر این، قطره های چشمی سالین ممکن است در شستشوی گرده از چشم موثر باشد و قرار دادن قطره در یخچال قبل از استفاده ممکن است برای چشم تسکین دهنده باشد. اینها را می توان قبل از قطره های چشمی آنتی هیستامین و در طول روز در خارج از منزل استفاده کرد.

برای تعیین اینکه کدام دارو برای شما مناسب است، با پزشک خود مشورت کنید.

منبع