درماتیت آتوپیک (اگزمای آلرژیک) بسیار شایع است.
این عارضه درشیرخواران 3 تا 6 ماه آغاز می شود و معمولاً بیماری کودکان کم سن و سال است؛ البته ممکن است برای اولین مرتبه در هر سنی حادث شود.
این عارضه با دیگر بیماری های آتوپیک (آلرژیک) مانند آسم، حساسیت بهاره و آلرژی غذایی همراه است. هر چند این اختلالات آتوپیک (آلرژیک) در اعضای مختلف یک خانواده رخ میدهد ولی وراثت قابل پیش بینی نیست.
در حدود 80 درصد بیماران مبتلا به درماتیت آتوپیک (آلرژیک) حساسیت وابسته بهIgE مشاهده می شود و در کودکان کم سن و سالی که مبتلا به آلرژی های غذایی یا کهیر آلرژیک حاد هستند نیز ممکن است به واسطه در معرض قرار گرفتن با مواد مختلف، مثلاً تماس با لاتکس یا مصرف آنتی بیوتیک ها، مشاهده گردد.
در حدود 20 الی 40 درصد بیماران مبتلا به درماتیت آتوپیک (آلرژیک)، ژنی که عهده دار کدگذاری فیلاگرین در قشر شاخی پوست است دچار جهش ژنی شده و موجب معیوب شدن عملکرد سد محافظتی پوست می گردد. این امر، خود، با تسهیل جذب آلرژن ها از طریق پوست، میزان حساس سازی را فزونی بخشیده و منجر به التهابِ در حال پیشرفت و بیماری آلرژیکِ راه های هوایی می گردد.
ویژگی های بالینی اصلی در درماتیک آتوپیک عبارتند از خارش، خشکی و قرمزی پوست.
این علائم در اغلب مواقع با نشانه های آسیب پوست که در نتیجه خاراندن ظاهر می شوند (مانند پوسته شدن، ترشح کردن و دلمه شدن) همراه می باشند.
اگزمای دلمه دار(ترشح دار) اغلب به دلیل کنده شدن پوست در اثر خاراندن و عفونت باکتریایی ثانویه است.
تاول زدن ممکن است نشانه عفونت ویروسی تبخال یا زرد زخم باشد.
اگزمای آتوپیک در نوزادان معمولاً روی گونه ها و پوست سر آغاز می شود در حالیکه در کودکان بزرگتر روی دست و پا و در بزرگسالان اغلب در محل چینهای بدن میباشد.
با اینحال، اگزما می تواند هر یک از بخش های بدن را مبتلا سازد و گاهی اوقات آنقدر وسیع می باشد که به اریترودرمی (قرمزی منتشر) تبدیل می گردد.
پزشک باید با توجه به سابقه بیمار، آلرژی های مرتبط را حدس زده و آنها را از طریق تست پوستی پریک یا تست IgE-ImmunoCAP روی خون اثبات نماید.
هدف درمان تسکین خارش، کاهش خشکی و التهاب پوست و درمان عفونت می باشد.
اجتناب از آلرژن ها ی تشخیص داده شده و موقعیت های محیطی نامطلوب مانند مواجهه بیش از حد با مواد تحریک کننده یا تغییرات دمایی سریع، نیز حائز اهمیت است.
بسیاری از کودکان بطور طبیعی با گذشت زمان بهبود می یابند؛ لذا هر گونه عارضه ناشی از درمان که ممکن است منجر به آسیب های بلند مدت گردد باید به حداقل رسانده شود.
رویکردهای دارویی عمده عبارتند از
آموزش بیمار و مراقبین وی بخش مهمی از مدیریت بیماری محسوب می شود.
در اکثر کلینیک ها پرستاران، درمان های موضعی ارائه می دهند و مکانی برای بحث و تبادل نظر بیماران می باشند.
پذیرش کوتاه مدت در بیمارستان به منظور مراقبت پوستی تخصصی (مانند پانسمان مرطوب) می تواند بسیار سودمند واقع شده و همچنین برای مراقبین این بیماران فراغتی از مسئولیت هایشان محسوب شود.
درماتیت آتوپیک می تواند غم و اندوه قابل توجهی برای کودک و خانواده وی به بار آورد.
این بیماری اغلب موجب محرومیت کودک مبتلا و والدین او از خواب شده و آشفتگی های رفتاری را در آنها سبب می شود.
درمان کودکان با آنتی هیستامین های آرامبخش برای داشتن خواب بهتر ممکن است باعث گیجی و خواب آلوده شدن آنها در طول روز بعد گردد، لذا نمی توان ازاین درمان بطور منظم بهره جست.
از سوی دیگر، سایر کودکان خانواده ممکن است به واسطه توجه بیشتری که به فرد مبتلا می شود احساس کنند که مورد غفلت واقع شده اند.
شاید نیاز باشد که رژیم ها و محدودیت های خاصی از سوی همه اعضاء خانواده اتخاذ گردد و این امر، درماتیت آتوپیک را به یک بیماری خانوادگی تبدیل می نماید.
روکش و ملافه تختخواب و لباس ها باید بیشتر از گذشته تعویض یا شسته شوند.
استفاده از لباس های آزاد (تونیک ها) و پوشش های محافظتی ویژه، مانند قنداق های مرطوب برای نوزادان، ممکن است ضرورت یابد.
کودکان مبتلا به درماتیت آتوپیک شاید قادر نباشند در فعالیت های مدرسه شرکت جویند و بدین ترتیب ممکن است به حاشیه رانده شوند.
بزرگسالان جوان نیز ممکن است در مشاغلی که بطور مکرر با تحریک کننده ها سر و کار دارند (مانند آرایشگری مو یا کارهای تولیدی) با درماتیت دستهای خود دست به گریبان شوند.
بیماران مسن تر نیز ممکن است خشکی همراه با خارش بی امان پوست را که به آنتی هیستامین ها نیز پاسخ نمی دهد تجربه نمایند.
