با افزایش سن افراد، تعداد داروهایی که مصرف می کنند به میزان قابل توجهی افزایش می یابد. ضروری است که بیماران مسن تر از داروهایی که مصرف می کنند، نحوه مصرف آنها و عوارض جانبی احتمالی آن آگاهی داشته باشند. این امر به ویژه برای افراد مسن مبتلا به آلرژی یا آسم صادق است.
مهم است که اجازه ندهید درمان های شما به محرک های آسم تبدیل شوند. بهترین راه برای جلوگیری از آسم ناشی از دارو این است که با پزشک خود در مورد مناسب ترین داروها صحبت کنید.
داروهای آسم
مواقعی وجود دارد که یک دارو می تواند برای یک بیماری بسیار مفید باشد، اما پتانسیل ایجاد نگرانی در مورد بیماری دیگر را دارد همچون کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (ICS) در بیماران آسمی، از یک طرف، کورتیکواستروئیدها در ایجاد پوکی استخوان (شرایطی که منجر به شکنندگی استخوان‌ها می‌شود) نقش دارند، که یک مشکل رایج برای بیماران مسن‌تر، به‌ویژه زنان استو از سوی دیگر، ICS موثرترین گروه دارویی در درمان آسم است. این نگرانی وجود دارد که ICS ممکن است منجر به پوکی استخوان شود زیرا استروئیدهای خوراکی و تزریقی به خوبی در این فرآیند نقش دارند.
آسم کنترل نشده جدا از اینکه یک بیماری بالقوه تهدید کننده زندگی است، شما را در معرض خطر بالای سایر عوارض قرار می دهد. اگر آسم شما کنترل نشده باشد، ممکن است خوب نخوابید، حفظ یک سبک زندگی فعال ممکن است دشوار شود و ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشید. کاهش سطح فعالیت نیز به نوبه خود می تواند باعث پوکی استخوان شود.
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی، که اغلب به عنوان متخصص آلرژی شناخته می شود، آموزش گسترده ای در مدیریت آسم و به حداقل رساندن عوارض جانبی داروهایی مانند کورتیکواستروئیدهای استنشاقی دارد.
داروهای آلرژی
آلرژی هایی مانند رینیت آلرژیک (تب یونجه)، ورم ملتحمه آلرژیک (آلرژی چشم) و کهیر مشکلات رایج برای افراد مسن هستند و اغلب نیاز به استفاده از آنتی هیستامین ها دارند. آنتی هیستامین ها به دو دسته تقسیم می شوند: آنتی هیستامین های نسل اول و آنتی هیستامین های نسل دوم.
آنتی هیستامین های نسل اول، اگرچه در کنترل علائم بسیار موثر هستند، اما اغلب با علائمی در افراد مسن مانند اضطراب، گیجی، خواب آلودگی، تاری دید، کاهش هوشیاری ذهنی، احتباس ادرار و یبوست همراه هستند. اگر با داروهای ضد افسردگی خاصی تحت درمان قرار می گیرید، این عوارض جانبی حتی بیشتر می شوند.
آنتی هیستامین های نسل دوم و سوم به راحتی از سد خونی مغزی عبور نمی کنند و بنابراین عوارض جانبی کمتری ایجاد می کنند. اگر آلرژی دارید که نیاز به آنتی هیستامین دارد، با پزشک خود در مورد استفاده از آنتی هیستامین های نسل دوم به جای آنتی هیستامین های نسل اول صحبت کنید. آنتی هیستامین های تجویز شده توسط پزشک و متخصص آلرژی، عموماً داروهای نسل دوم یا سومی هستند که مشخصات ایمنی بسیار مطلوبی برای مصرف کنندگان دارند.
داروهایی که می توانند آسم را تحریک کنند
مسدود کننده های بتا
این داروها اغلب برای مشکلاتی مانند فشار خون بالا، بیماری قلبی و سردرد میگرنی استفاده می شوند. آنها همچنین ممکن است به صورت قطره چشم برای درمان بیماری گلوکوم چشم استفاده شوند. آنها در یکی از دو گروه غیر اختصاصی و اختصاصی طبقه بندی می شوند.
بتابلوکرهای غیر اختصاصی، مانند پروپانالول، مهمترین مواردی هستند که باید از آنها اجتناب کنید. در حالت ایده‌آل، یک فرد مبتلا به آسم از تمام مسدودکننده‌های بتا اجتناب می‌کند، اما این نوع داروها ممکن است برای سلامتی برخی از بیماران بسیار مهم باشند و ممکن است آسم را به‌طور قابل‌توجهی بدتر نکنند. پزشک شما ممکن است آزمایشی را با استفاده از یک بتا بلوکر "ویژه" انجام دهد. به یاد داشته باشید که حتی بتابلوکرهای موجود در قطره های چشمی ممکن است آسم را بدتر کنند، بنابراین حتماً به چشم پزشک خود بگویید که آسم دارید.
آسپرین و سایر داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
این گروه از داروها شامل برخی مسکن‌های رایج بدون نسخه مانند ایبوپروفن و ناپروکسن است. تقریباً 10 تا 20 درصد از افراد مبتلا به آسم ممکن است متوجه شوند که یک یا چند مورد از این داروها باعث تحریک آسم آنها می شود. این حملات آسم ممکن است شدید و حتی کشنده باشد، بنابراین بیماران با حساسیت شناخته شده به آسپرین باید بسیار مراقب باشند تا از مصرف این داروها اجتناب کنند. داروهایی که معمولاً باعث افزایش آسم در بیماران حساس به آسپرین نمی شوند عبارتند از استامینوفن (دوز کم تا متوسط)، پروپوکسیفن و مسکن های مخدر تجویز شده مانند کدئین.
مهارکننده های ACE
این داروها که ممکن است برای فشار خون بالا یا بیماری قلبی استفاده شوند، شامل کاپتوپریل، لیزینوپریل و انالاپریل هستند. اگرچه آنها معمولاً باعث آسم نمی شوند، تقریباً 10٪ از بیمارانی که یکی از این داروها را دریافت می کنند دچار سرفه می شوند. این سرفه ممکن است در برخی از بیماران با آسم اشتباه گرفته شود و در برخی دیگر احتمالا باعث افزایش خس خس سینه شود. علاوه بر این، هر سرفه ای می تواند با ریفلاکس (اسیدی که از معده به مری می آید) همراه باشد که می تواند باعث سرفه بیشتر و تشدید آسم شود.
نکات مهم
دکتر بابک قلعه باغی
فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی
